Snijbeunen

Read / lees in : English

Een terugkerend onderwerp op het beste travelblog van deze planeet (totdat ruimtereizen mogelijk zijn) is het wel en wee van mijn auto. Hij brengt me naar alle plekken waar ik stom genoeg voor ben om naar toe te willen, en waar andere auto’s het zelfs laten afweten. Dat komt onder andere omdat ik geheel tegen mijn principes in regelmatig preventief onderhoud laat uitvoeren. Dat je dus iets laat repareren dat nog helegaar niet stuk is. Zo had ik voor de zekerheid in Namibië een paar bushings gekocht, en omdat we wat tijd over hadden alles vanwege de wisselkoersen op de zwarte markt drie keer zo goedkoop was liet ik ze in Harare monteren. De garage beunhazen die ik, zoals altijd, op prijs had geselecteerd om aan mijn KIA te prutsen, begonnen met veel enthousiasme de voorwielophanging uit elkaar te trekken. Maar dat liep niet zo lekker omdat die niet helemaal recht meer was sinds dat akkefietje met een rotsblok in Mongolië.

Snijbeunen

Toen ze even later met een snijbrander de boel aan het demonteren mollen waren was er ook meteen geen weg meer terug. Dat was niet zo fraai want we kwamen er wat later achter dat de bushings die ze me hadden verkocht niet pasten. Gelukkig is men  in een land als Zimbabwe waar reserveonderdelen schaars zijn erg inventief, iemand kon nieuwe bushings op maat gieten. Twee dagen en honderdvijftig dollar later was mijn waggie weer ‘klaar’. Alleen moesten de wielen nog even uitgelijnd worden. Op weg naar de uitlijnboer merkte ik al dat er met de auto niet meer veilig te rijden was, en na het uitlijnen was het zelfs nog erger! Toen ik ’s avonds terugkwam in het hotel vertelde ik Lucía dat ze mijn auto gesloopt hadden, en de reis er daarom dus waarschijnlijk op zat. Lucía was het daar echter niet mee eens, ze beurde me op, sprak me moed in, troostte me, en gooide me weer neer.

Manapanne

De volgende ochtend reden we saampjes terug naar de uitlijnboer en merkte Lucía pas hoe erg onze trouwe makker er aan toe was. De uitlijner draaide echter een paar bouten vast die de beun in het kwadraat was vergeten terwijl ik de aandrijfstang goed in zijn socket drukte. Daarna lijnde hij de wielen goed uit en voila, de auto was zowaar weer te besturen. Ik durfde het vervolgens wel aan nam het risico maar om in elk geval naar Lusaka in Zambia te rijden om daar de aangerichte schade te laten herstellen. Net voor de grens pakten we nog even het Manapools National Park mee. Maar terwijl we in het park een gamedrive deden raakte de stuurstang rechtsvoor los omdat prutsbeun die moer óók vergeten was aan te draaien. Als dat op de grote weg, bij zeg tachtig kilometer per uur, was gebeurd dan hadden we gewoon een ernstig ongeluk gehad! Terwijl ik onze afgelegde route te voet afspeurde naar de verloren moer bedacht ik me dat ik mijn zakmes niet bij me had om eventuele ontmoetingen met wilde dieren te kunnen overleven. Gelukkig kwam er toevallig net een trekker met rangers langs die een moertje bij zich hadden, zodat we in elk geval het park en het land uit konden komen. Moraal van het verhaal: ‘Laat geen preventief onderhoud uitvoeren in Zimbabwe‘.