Mijn eerste bezoek aan DR Congo was van korte duur, vooral omdat de wegen zo goed zijn daar. Dat schiet lekker op.
Ik sliep er nog wel een hele nacht in deze plaats, Matadi.
In die stad bevindt zich de enige (!) brug over de 4700 kilometer lange Congo rivier. Wel een mooie tui brug zoals je ziet.
Bijna 7 maanden later was ik terug in het land, maar nu in het verre oosten.
Dit keer liep ik met Lucía de grens over en werden we daar opgehaald met deze Defender. Het is natuurlijk geen KIA maar het rijdt op zich wel.
We reden in een zwaar beveiligd konvooi naar het Virunga park. Onderweg zagen we veel van deze houten tweewielers.
Het landschap in dit deel van Afrika is indrukwekkend met zijn vele vulkanen.
Een deel van de ruim twintig man beveiliging die het transport en de lodge bewaken.
De Mikeno Lodge waar we twee nachten verbleven ligt aan de rand van de zeer dichte jungle.
Vanuit onze glampingtent hadden we dit uitzicht.
De volgende ochtend baanden we ons een weg door het nogal dichte oerwoud.....
...om een gorilla familie te bezoeken.
Dit is moeder de vrouw.
En hier één van de jonge mannen, met een zwerm strontvliegen om hem heen.
Een ander moedertje slaat ons ook gade vanuit een boom waarin ze met met haar zoontje zat te ontbijten.
Deze berggorilla's zijn van de soort Gorilla beringei beringei.
Iedere gorilla is te herkennen aan zijn neus, die is uniek zoals bij ons de vingerafdruk.
Deze soort is ernstig bedreigd, er leven er in totaal nog maar een stuk of 1000 van.....
....en aangezien in iedere groep alleen de silverback de vrouwtjes mag plezieren is incest er dagelijkse praktijk....
....dat lijkt mij niet zo'n gezonde uitgangspositie voor het voortbestaan van de soort.
In de buurt van de gorilla's tref je ook gigaveel van deze strontvliegen aan. Misschien komt dat omdat gorilla's het liefst in hun eigen uitwerpselen slapen (om lekker warm te blijven).
Ondanks dat ze vreselijk sterk zijn zijn ze vriendelijk en schuw. Ze vallen dus niet aan, maar lopen juist de hele tijd weg.
Aanvallen zullen ze dus niet vaak doen, maar af en toe doen ze wel schijnaanvallen en trommelen ze op de borstkas. Hoe eng het ook is als er één op je af komt, je moet blijven staan alsof het je niks doet.
Ze eten bijna de hele dag door, maar alleen planten. Mannetjes tot wel 35 kilo per dag!
Ze vreten de planten helemaal op, zelfs de wortels.
Klimmen doen ze niet zo veel omdat de bomen hun gewicht nauwelijks kunnen dragen denk ik. Maar de ukkies waren wel echte acrobaten.
Nog even op de foto met één van de meiden.
En toen hadden we wel weer genoeg foto's van de apen....
....dus we baanden ons weer een weg naar beneden...
De mondkapjes moesten nog even opblijven om de beesten geen enge mensenziektes over te brengen.
Zoals je ziet, echt wel dichte begroeiing op de berg....
....maar de zwaarbewapende rangers hakten een pad voor ons vrij.
Het bos is nogal vochtig door de mist en regen, en dat terwijl gorilla's er absoluut niet van houden om nat te worden.
Opvallend was dat alle bloemen die ik zag geel waren.
We namen afscheid van onze body guards.
's Avonds keken we met een potje bier naar de uitdaging die ons de volgende dag te wachten stond.
Die dag gingen we met 9 man personeel en een geit de vulkaan Nyiragongo op (de geit wist nog niet dat hij het avondeten was voor de soldaten die halverwege kamperen om de berg te beveiligen).
Op de vulkaan zagen we in tegenstelling tot een dag eerder wel bloemen in verschillende kleuren.
Gelukkig heb ik nog een paar foto's want de beklimming was zo zwaar dat ik er nauwelijks aan dacht om af te drukken.
Hier zie je goed hoe steil de berg is, het was ruim vijf uur onafgebroken omhoog lopen.
Vanaf de top zie je o.a. Lake Kivu en de grensplaatsen Gisenyi/Goma.
En aan de andere kant kijk je in een diepte van ongeveer 300 meter met daarin dit lavameer dat de hele tijd overstroomt.
Zelfs op die afstand voelden we nog de hitte van de lava.
Het was best eng om daar te staan omdat het stuk waar je op staat een overhang is met daaronder dus 300 meter niks en er zit een scheur tussen waar je staat en de rest van de berg.
Maar ja, je wil toch fotobewijs dat je er was.
Onder ons borrelde de lava onophoudelijk.
Maar de klodders konden gelukkig niet vlak naast ons landen zoals bij de vulkaan op Tana/Vanuatu.
Rechts op de bodem staat deze schoorsteen.
Het niveau en de omvang van het lavameer is flink geslonken na de uitbarsting van 2002 toen er zelfs lava het Kivu meer inliep.
Lucía heeft altijd de juiste kleur kleding bij zich, zodat ze in dit geval mooi combineert met het landschap.
Uitgehongerd door de klim schoven we aan in de kantine.
Na het invallen van de duisternis zag het er gelukkig wat spectaculairder uit.
De vulkaan wordt 24/7 in de gaten gehouden omdat hij behoorlijk gevaarlijk is, vooral ook vanwege de gassen die ontsnappen.
Dus eigenlijk is het gekkenwerk dat je als toerist op het randje gaat leggen te liggen slapen.
Gelukkig was het die avond niet mistig, want dan heb je dus alle moeite gedaan en de risico's genomen zonder dat je dit ziet.
's Morgens strompelden we met spierpijn naar beneden, waarna we naar de grens met Rwanda werden gebracht. Moe en blij, maar ook opgelucht.
English