Saaiheid troef

Read / lees in : English

Nadat we in Lusaka/Zambia de reparaties schade die de monteurs in Zimbabwe hadden toegebracht aan onze pretmobiel hadden laten herstellen en wijzelf ook weer opleefden met hamburgers van Spur, trokken wij verder naar Malawi. Het was ons namelijk noch in Namibië, noch in Botswana noch in Zimbabwe gelukt om voor Lucía een Zuid-Afrikaans visum te bemachtigen in één van haar ambassades. Daarom pasten we de route van onze veldtocht aan. Die loopt nu via Malawi, Tanzania, Burundi, Rwanda, Oeganda en Ethiopië waarna we weer afbuigen naar het zuiden. Vanaf April gaat Zuid-Afrika visums namelijk via internet verstrekken, dus tot die tijd vermaken wij ons wel elders. Achteraf blijkt dat in ons voordeel uit te pakken, want anders hadden we nu met het probleem gezeten hoe we onze weg naar het noorden zouden moeten vinden na de ramp in Mozambique/Malawi/Zimbabwe. Toen wij door Malawi trokken was het er in elk geval nog saaiheid troef.

Grensgevalletje

We toerden eerst door het zuiden van het land. Het spectaculairste van dat gedeelte van de reis was eigenlijk de M1 tussen Lilongwe en Blantyre. Gedurende zo’n zestig kilometer is die weg namelijk de grens. Zonder politie of militairen, want er gebeurt toch nooit wat. Links van de weg spreekt men chichewa of Engels en rechts Portugees. Links betaal je de benzine in Kwacha en rechts in Metical, etc. etc. We maakten maar even van de gelegenheid gebruik en begaven ons, met auto en al, illegaal in Mozambique. De rest van het zuiden was net zo saai als wonderschoon, we hadden nog wel een klein avontuurtje toen de v-snaar en één van de rollers waar die overheen loopt het begaven op een redelijk afgelegen plek. Maar helaas ook dat probleem was binnen een vloek en een zucht weer opgelost.

Duiken

We streken vervolgens, halverwege onze tour, neer in Cape Maclear. Een nationaal park en strandbestemming voor backpackers aan de zuidkant van het meer van Malawi. En ook daar was het saaiheid troef. Het is een ingeslapen vissersdorpje waar het op dat moment ook nog laagseizoen qua toerisme was. Aangezien er een duikschool was besloot ik om dan maar een dagje te gaan duiken. Wellicht dat een paar nijlpaarden en krokodillen nog een sterk verhaal zouden opleveren. In de boot op weg naar de duikstek hoorde ik al dat dat feest niet door zou gaan. Die beesten houden namelijk alleen van wateren waar je geen hand voor ogen ziet. Wel een leuke ervaring hoor. Ik had al ontelbare jaren niet meer in zoet water gedoken en er zat genoeg vis. Meestal zie je deze zogenaamde cichliden alleen in een aquarium, maar nu ook hier op de site, in het filmpje dat ik maakte. Wat ik al zei: ‘Saaiheid troef‘.