De poort naar de hel

Read / lees in : English

We zijn dit jaar door verscheidene landen met een presidicator gekomen. Een categorie landen waarvan Noord Korea een geheel eigen categorie vormt. Maar in de zgn. stans sta je jezelf als vrije Europeaan toch ook vaak achter de oren te krabben. We hadden van die landen de beste voor het laatst bewaard, Turkmenistan, home of de poort naar de hel. Voor deze natie konden we gelukkig een transitvisum van 5 dagen bemachtigen. Visums worden namelijk regelmatig geweigerd en transitvisums al helemaal, waarbij niemand precies weet wat de redenen voor afwijzing zouden kunnen zijn. Voor ons was het dus behoorlijk tricky om voor deze route te kiezen omdat we per auto reizen en we vanuit Oezbekistan anders alleen via de hel Afghanistan naar Iran zouden kunnen. De derde optie zou zijn dat ik met de auto via Kazachstan en een ferry over de Kaspische Zee naar Azerbeidzjan zou reizen, en Lucía met het vliegtuig aangezien zij niet zo simpel Kazachstan inkomt. Maar dat was dus gelukkig allemaal niet aan de orde.

Het mooie van een transitvisum is behalve de prijs ook dat je je niet aan zoveel regels hoeft te houden in het land. Zo hoef je in tegenstelling tot bij een toeristenvisum geen geheim agent gids in te huren en hoef je niet verplicht elke dag in een staatshotel te slapen, of extra vergunningen te regelen voor de verschillende grensregio’s van Turkmenistan. Ondanks dat begon het al meteen lekker bij het oversteken van de grens. Omdat we maar vijf dagen hadden, en de aankomst en vertrekdag meetellen, waren we in het holst van de nacht opgestaan zodat we ’s morgens om 9 uur bij het opengaan van de grens de eersten in de rij waren. Alhoewel er verder slechts één andere toerist (te voet) was, en er zeker twintig man werken, waren we ze toch maar liefst vier uur bezig om onze papieren in orde te maken.

Onderdeel van het proces is dat je moet aangeven welke route je gaat rijden aan de hand waarvan ze uitrekenen hoeveel kilometer dat is. Dan wordt er in een tabel opgezocht wat het brandstofverbruik van jouw auto is zodat bepaald kan worden hoeveel compensatie je moet betalen voor de subsidie die de Turkmeense overheid verstrekt op benzine/diesel.  Een ander puntje dat de nodige tijd kostte was mijn drone. Die dingen zijn namelijk verboden in Turkmenistan en moest dus verzegeld worden met een zegelloodje zodat ik er niet mee kon vliegen. En uiteraard betekende dit dat er een extra formulier ingevuld moest worden. Maar dat alles kon pas worden gedaan nadat ik de drone had gedemonstreerd aan de kinderen douanebeambten.

Toen dat eenmaal achter de rug was konden we op weg. Maar we moesten wel snel geld wisselen en tanken omdat ik vooraf van de brandstof compensatie af wist, en dus rijdend op de laatste dieseldampen de grens over kwam. Wijs geworden in Oezbekistan reden we linea recta naar de zwarte markt om dollars in Turkmeense Manat om te wisselen. We kregen vijf Manat per dollar, ruim 40% meer dan de officiële koers. Het bleek achteraf alleen niet zo slim om meteen 300 dollar te wisselen omdat alle hotels in het land van de presidictator overheid zijn, en buitenlanders daar alleen in dollars kunnen betalen (wat de kamer meteen 60-80% duurder maakt dan de prijs voor Turkmenen). We hebben het geld daarom uiteindelijk maar opgemaakt in de duurste restaurants die we konden vinden.

Onder andere vanwege het feit dat we de eerste nacht sowieso al geen geld konden uitgeven omdat we in onze tent sliepen bij de beroemde gas krater van Derweze. Beter bekend als de poort naar de hel, en zelf een potje kookten. Ondanks de vertraging aan de grens was het ons ternauwernood gelukt om er tijdens de zonsondergang aan te komen. Wat een waanzinnig schouwspel, en wat baalde ik dat mijn drone verzegeld was zodat een luchtfoto er helaas niet in zat. Alhoewel het woord van de president in Turkmenistan wet is, en hij in 2010 opdracht heeft gegeven om de poort naar de hel te sluiten, hebben ze er nog niks aan gedaan. Gelukkig maar want het was mijn voornaamste reden om ons alle moeite te getroosten en naar Turkmenistan te komen. Maar Asjchabad de hoofdstad bleek uiteindelijk nog veel krankzinniger alhoewel niet zo spectaculair als de poort naar de hel……