Democratic Peoples Republic of Kim

Read / lees in : English

In de Democratic Peoples Republic of Kim, waar de enige stemgerechtigde kiezer (Kim Jong Oen) alles bepaalt, val je van de ene verbazing in de andere. Vooraf hadden we vele vreselijke verhalen gehoord en gelezen over dit land en we moeten eerlijk zeggen, als we eerlijk zijn, dat het in de praktijk allemaal nog vele malen erger blijkt te zijn. Het begon al meteen bij aankomst toen de douane van Noord Korea in de trein onze spullen kwam controleren en ik daar videobeelden van maakte. Gelukkig heeft een GoPro geen schermpje zodat ze niet konden controleren wat ik nou precies gefilmd had, en omdat ze de SD kaart niet konden lezen met hun apparatuur liep dat akkefietje af met een sisser. Toen we uren later, in Pyongyang, bij de twee standbeelden van de misdadigers Kim Il Sung en Kim Jong-Il gingen kijken maakte een meisje uit de groep een sprongetje terwijl haar vriendin een foto van haar en beide beelden maakte. Dat had ze beter niet kunnen doen, toen we even later in de bus zaten werd zij er uit gehaald en we zagen door het raam dat ze een flinke reprimande kreeg. Haar foto’s werden gewist en ze moest een bos bloemen kopen en die aan de voeten van de beelden neerleggen. De toon was gezet en de schrik zat er bij iedereen goed in.

De rest van de drie dagen waren we geen moment alleen, ons hotel bijvoorbeeld stond geïsoleerd op een eilandje in de Taedong rivier en mochten we alleen verlaten als we met de bus gingen toeren. Onderweg en bij de verschillende ‘attracties’ kregen we van onze gids alleen maar propaganda, de Noord Koreaanse versie van de geschiedenis en klinkklare onzin te horen. Ik was dus continue met haar in discussie en stelde ongemakkelijke vragen waardoor ze zichzelf uiteraard telkens tegensprak en verstrikt raakte in het web van haar staatsleugens. Zodoende werd ze keer op keer woedend, en wilde ze niet meer met me praten. Wanneer we ergens stopten om foto’s te maken van één van de zeldzame plekken waar we wel foto’s mochten maken, werden de gidsen telkens hysterisch als ik weer eens weg liep van de groep om voorbijlopende Noord Koreanen de hand te schudden en een praatje met ze te maken. De meesten wilden dat trouwens niet omdat ze óf bang waren in de problemen te komen óf omdat ze door jarenlange indoctrinatie doodsbang zijn voor buitenlanders, en dan met name Amerikaanse imperialisten, die volgens de autoriteiten Noord Korea willen koloniseren vanwege haar strategische ligging.

Een voorbeeld van de leugens die we te horen kregen was dat er in Noord Korea vrijheid van religie is. Tenminste dat vertelde onze gids toen we bij een Boeddhistische tempel waren en haar vroegen waarom deze tempel was gespaard in het atheïstische land. We vroegen door met de vraag waarom ons dan aan de grens werd gevraagd of we een bijbel bij ons hadden, en dat wij ook in onze instructie vooraf waren gewaarschuwd dat we geen bijbel mochten meenemen. Die vraag wilde of kon ze niet beantwoorden. De reden schijnt trouwens te zijn dat als het volk de bijbel zou lezen ze er achter zou komen dat Jezus machtiger is dan de glorieuze leider himself. Een andere verklaring die we van een toergenoot hoorden is dat verscheidene verhalen uit de bijbel in Noord Korea al bekend zijn, alleen dan met hun leiders in de hoofdrol i.p.v. Jezus.

Dus die uitleg kunnen we wel geloven, ook al vanwege het feit dat ter plekke de jaartelling begint in 1912 het jaar dat Jezus Kim Il Sung werd geboren en de idiote persoonsverheerlijking in het land. Letterlijk overal wordt je geconfronteerd met de lelijke harses’ en belachelijke standbeelden van Kim Il Sung en zijn zoon Kim Jong-Il. Daarnaast trekken ze een façade van succes, voorspoed en geluk voor iedereen op, maar daar prik je zo doorheen. De mensen op straat en in de bus bijvoorbeeld hebben allemaal lege ogen alsof het leven in ze is uitgedoofd. Vrijwel nooit zie je iemand lachen of een praatje met een ander maken. Wel zie je als je goed kijkt overal armoede en uitgemergelde mensen, waaronder kinderen, die op het platteland onder supervisie van een uniform werken. Er zijn grote problemen met de stroomvoorziening, behalve in ons hotel en enkele andere plekken, terwijl ze wel over geavanceerde raketten en atoombommen beschikken. Overal waar we kwamen liepen men in black die iedereen, en vooral ons, in de gaten hielden. De hoofdstad staat vol met protserige gebouwen die leeg staan en megalomane monumenten, waarvan de twee beelden van Kim Il Sung en Kim Jong-Il de kroon spannen. Maar boven alles zie je overal maar dan ook echt overal militairen, echt heel eng.

Het was letterlijk een onvergetelijke ervaring, maar het zal je niet verbazen dat we erg blij waren toen onze trein de Yalu rivier weer over stak en we terug op Chinees grondgebied waren.