Het waren twee fantastische dagen (dag 2)

Read / lees in : English

Aan het einde van een, zowel voor mij als voor de Edmobiel, slopende dag kwam ik eindelijk aan in de regionale hoofdstad Labé. De stad zag er vanwege het ontbreken van straatverlichting nogal onheilspellend uit. Gelukkig vond ik snel een hotel, maar dat zat helaas vol. Nadat hij tien minuten had gezocht in Google maps wees de receptionist mij een ander hotel aan op de kaart, even verderop in de straat. Ook bood hij aan om een taxi voor me te regelen. Ik zei dat ik met de auto was, maar het was volgens hem makkelijker om een taxi te nemen. Dan kon ik daar namelijk een kamer boeken en terugkomen om mijn auto op te halen. Aangezien de logica daarvan mij ontging reed ik toch maar zelf. Dat hotel zat echter ook vol, net als alle andere hotels in de stad. Er waren namelijk verkiezingen op komst en de volgende dag zou de president langskomen om de brave burgers van Labé het één en ander op de mouw te spelden.

Kramperen

Ik beproefde mijn geluk in Pita, een kilometer of veertig verderop richting de hoofdstad Conakry. De twee hotels daar zaten helaas ook vol. Maar één ervan was ommuurd en had een tuin, waarin ik tegen betaling van de kamerprijs mijn tentje mocht opzetten. Alhoewel de eigenaresse zich daarbij wel afvroeg wat ik zou doen als het ’s nachts zou gaan regenen. Het was aanvankelijk de bedoeling om door te reizen naar Conakry voor visums van Sierra Leone en Liberia, maar de enige brug waar je dan overheen moet was een paar dagen eerder onder het gewicht van een vrachtwagen bezweken. De eigenaresse van het hotel adviseerde me daarom om te wachten tot er een nieuwe brug was gebouwd alvorens verder te reizen. Uitgeput kroop ik mijn tent in terwijl ik mijzelf afvroeg of ik in de Twilight Zone was beland.

Met de staart tussen de benen

’s Morgens besloot ik niet te wachten op een nieuwe brug maar om koers te zetten naar het noorden, richting Guinea Bissau. Het leek mij het beste om het land zo snel mogelijk te verlaten en ook Sierra Leone en Liberia te schrappen van de lijst. Die landen zijn volgens mij nóg armer, met mogelijk waarschijnlijk gegarandeerd nog slechtere wegen. Sierra Leone schijnt dan wel de mooiste stranden van Afrika te hebben, maar aangezien we in het regenseizoen zaten geloofde ik niet dat ik daar heel veel gebruik van zou gaan maken. Zo slecht als de weg de dag ervoor was, zo goed was de N5 naar Koundara in het noorden. Met dank aan de Chinezen, xiè xie. Ik nam mijn intrek in het Hotel de Ville waar ik de beschikking had over een badkamer zonder stromend water, en waar het restaurant alleen gebakken ei serveerde. Duitsland won die avond zijn enige wedstrijd op het WK hetgeen de aanwezigen uitzinnig van vreugde deed rondspringen. Toen wist ik het zeker: ‘In Guinea Conakry heeft deze jongen niks te zoeken’.