Het waren twee fantastische dagen (dag 1)

Read / lees in : English

Ergens op de weg van Kédougou naar Labé / Guinea-Conakry
Zelfs de bruggetjes zijn niet rolstoelvriendelijk

Na een mooie tijd in Senegal ging mijn reis verder richting het zuiden. Het was mijn bedoeling om vanuit het zuidoosten van Senegal de grens over te rijden, van Kédougou naar Labé in Guinea-Conakry. Een ritje van 205 kilometer over de N8. De ‘N’ staat voor ‘(route) National’, dus dat zou wel een redelijk grote weg zijn leek mij. Maar onmiddellijk na het afstempelen van mijn paspoort wees de douanier me een rotsachtig geitenpaadje aan waarvan ik niet kon geloven dat het de verbindingsweg tussen twee landen kon zijn. Het was een meter of drie breed, ging steil omhoog en het wegdek bestond uit keien ter grote van een kratje bier. Na een paar honderd meter wilde ik eigenlijk omdraaien, het was simpelweg niet te doen. Maar helaas was het er niet breed genoeg om te keren.

In de buurt van Mali Ville / Guinea-Conakry
De hele dag pakten zich donkere wolken samen, maar een regenbui kon ik er echt niet meer bij hebben.

Tegen beter weten in

Eenmaal boven leek het erop dat ik het ergste achter de rug had. Het terrein was vlak(ker), het wegdek van zand, en er kwamen uit de andere richting drie boeren op motoren met elk twee mud aardappelen bij zich. Nou, dan kon ik net zo goed verder gaan. Een paar kilometer verderop was de grenspost van Guinea-Conakry. Iemand belde de douanier die even later, in voetbaltenue met teenslippers, op zijn motor aan kwam rijden. In een rieten hutje maakte hij de papieren in orde waarna ik weer verder wilde rijden. Maar hij hield me tegen. De N8 was volgens hem niet te doen met mijn auto. Hij bood aan om voor me uit te rijden naar het beginpunt van een makkelijkere weg. De raad van locals kun je maar beter opvolgen, dus zo gezegd zo gedaan. Als de N8 daadwerkelijk moeilijker is dan de weg die hij me vervolgens opstuurde, dan kun je daar alleen met een vliegtuig overheen denk ik.

Ergens op de N8 tussen Kédougou en Labé / Guinea-Conakry
De beste shotgun die je je maar kunt wensen.

Shotgun

Terwijl Senegal een vlak land is, was het terrein hier nogal bergachtig. De ‘weg’ slingerde dus op en neer door het landschap. Waarbij het enige verschil tussen de weg en de rest van het terrein was dat er op de weg geen bomen groeienden. Het stuk tussen de twee grensposten bleek, hiermee vergeleken, een peulenschilletje. Ik zag verder ook geen ander verkeer, en als ik door een gehucht reed renden alle kinderen hard weg. Met van angst vertrokken gezichtjes! Die hadden waarschijnlijk nog nooit in hun leven een blanke auto gezien. Vermoedelijk was ik verdwaald, maar ergens midden in een bos liep gelukkig een man met een shotgun. Hij zou de weg vast kennen, en dus promoveerde ik hem tot shotgun. We schoten de meeste tijd hooguit vijf kilometer per uur op, maar gelukkig leidde de shotgun me halverwege uiteindelijk een ‘normale’ weg op. We namen afscheid en bedankten elkaar, waarna ik enkele uren later dan toch Labé bereikte. Je zult nu wel denken: ‘Edwin stelt de situatie weer veel rooskleuriger voor dan het was’. Want dat dachten andere idioten avonturiers, die met hun Landrover Defender drie dagen achter mij zaten, en die ik waarschuwde om niet van Kédougou naar Labé te rijden, immers ook.

Geef een reactie