Into the wild

Read / lees in : English

Toen ik als kleine jongen van reizen begon te dromen was de plek die het meest tot mijn verbeelding sprak het Amazone oerwoud in Zuid-Amerika. Maar ondanks dat ik het hele eerste jaar van mijn reis op dat continent rondzwierf kwam het er om één of andere reden niet van om de jungle in te duiken. Aangezien Zuid-Amerika ook nog mijn favoriete continent is had ik genoeg reden om weer eens in het vliegtuig te stappen. Maar dat had de oplettende kijker al gezien natuurlijk, in mijn kerstvideo. Voor de verandering ging ik eens een keer niet op de bonnefooi en had ik dus alles vooraf geregeld. Eerst met het vliegtuig via Fortaleza in Brazilië naar Manaus. En aansluitend naar Tabatinga, dat diep in de Amazone op de grens met Colombia en Perú ligt. Van daaruit zou ik de volgende ochtend met de boot verder reizen naar Iquitos in Perú. Maar toen ik aan het eind van de middag het kantoortje van Golfinho binnenstapte om mijn ticket te betalen waren ze mijn reservering foetsie. Gelukkig was er toch nog net een plekje voor mij over. Daarna was het nog flink stressen om nog voor sluitingstijd mijn paspoort bij de douane van Brazilië te laten afstempelen en snel de rivier over te steken om hetzelfde te laten doen bij de Peruanen. We zouden namelijk om drie uur ’s nachts vertrekken.

Tot in de puntjes geregeld

Voor het slapen gaan had ik bij de receptie een taxi besteld om me ’s nachts naar de steiger te brengen. Als het donker is is het namelijk levensgevaarlijk in downtown Tabatinga. Dus ook al is het maar een paar honderd meter, lopen is geen optie. Die taxi was er natuurlijk niet, maar uiteindelijk lukte het me wel om een motortaxi staande houden. Met mij en mijn bagage achterop slalomde hij tussen de gewapende buurtwachten door naar de steiger. We moesten er om drie uur zijn, maar pas om vijf uur ’s nachts konden we eindelijk aan boord. Tenminste wij wel. Een groepje andere toeristen had blijkbaar valse kaartjes in de maag gesplitst gekregen en bleef achter op de kade. Tijdens de boottocht van negen uur, die vijftien uur duurde, keek ik tevreden om me heen. Er was hooguit één andere buitenlander aan boord en da’s voor mij altijd een teken dat je goed bezig bent. Eenmaal in Iquitos bleek dat het hotelletje waar ik had gereserveerd mijn reservering ook al kwijt was, maar ook hier kon de gewenste kamer uiteindelijk gewoon betrokken worden. Ik kon toen alleen nog maar hopen dat de reservering die ik voor een ayahuasca retreat in de jungle had gemaakt niet ook kwijt was. Die was in tegenstelling tot de boot en het hotel namelijk al wel betaald, en ik had geen idee waar dat retreat zich bevond. Man, man, man, wat een gestress als je alles vooraf geregeld hebt. De volgende keer ga ik weer gewoon op zijn boerenfluitjes!