Aapjes zoeken

Read / lees in : English

Met het buikje rond was ik inmiddels aangekomen bij de grens met Gabon. Daar kom je alleen langs als je een geldige hotelboeking hebt, was mij verteld. Maar via de bekende boeking sites kun je alleen hotels in de hoofdstad Libreville reserveren, ruim zeshonderd kilometer verderop. Ondanks de goede wegen vond ik dat te ver om in één dag te rijden. Bovendien wilde ik nog wat van het land zien, want van de toerist uithangen was het de laatste tijd niet zoveel gekomen. Vandaar dat ik een had hotel uitgezocht dat je tot op het allerlaatste moment kosteloos kunt annuleren. Nadat de grenswacht het hotel had gebeld om mijn reservering te controleren, en mijn rode vod opleukte met een stempel, kocht ik aan de overkant van de straat een SIM kaart en annuleerde de boeking. In het iets verderop gelegen plaatsje Oyem vond ik ter vervanging een hotel dat niet zou misstaan in een troosteloze stad in een ex-sovjet staat. De service was vergelijkbaar.

Op weg naar de gorilla’s

’s Morgens ging ik op weg naar het Nationaal Park Lopé, ik had namelijk gehoord dat je daar voor zo’n honderdvijftig euri een jungletrek, met kans om gorilla’s te zien, kon doen. Een koopje, want in Rwanda en Oeganda kost het tot wel tien keer zoveel om die beesten in het wild te zien. Het duurde uiteindelijk twee dagen om in het park te komen, omdat ik eerst de altijd lastige evenaar moest oversteken, en de weg na Mayéné dramatisch slecht is. Onderwijl regende het giftige mailtjes van een of andere boze hoteleigenaar uit Libreville. Eenmaal ter plekke aangekomen vroeg de gids, die ik daar opgesnord had, of ik het erg vond als er een gezinnetje van vier met me mee zou gaan het bos in. Hij bracht het eerlijk gezegd niet op een manier alsof ik een keuze had, maar ik wilde sowieso niet nog meer mensen tegen me in het harnas jagen en ging daarom maar akkoord. Bovendien altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, in principe.

Met twee aapjes op pad

Ik had die dag een half uur langer kunnen blijven liggen, want de twee kindertjes van een jaar of vijf hadden voor wat vertraging in de ochtend routine gezorgd. Waardoor ik dus wat later werd afgehaald dan afgesproken. In de auto, onderweg naar het startpunt van de trek, beloofde hun moeder ze dat we meer wilde dieren zouden zien dan in alle dierentuinen van de wereld bij elkaar. Alleen jammer dat ze in het oerwoud wél kunnen vluchten als er huilende en pratende kindjes aan komen. De hele dag zagen we in de verte de bosjes bewegen als teken dat er weer wat zeldzame dieren aan mijn camera waren ontsnapt. Toen ons stuk bos eenmaal vrij van dieren was ging het gezinnetje terug naar hun hotel, terwijl ik met een gids in het oerwoud bleef bivakkeren. Wildlife zagen we die dag dus niet meer. De volgende dag nog wel een olifant en een eekhoorn, maar dat was het dan ook wel. Maar niet getreurd, ik had een weekje São Tomé en Principe in het vooruitzicht. Dus reed ik zo snel als de infrastructuur me toeliet naar Libreville, voor mijn vlucht. Want wederom waren mijn verwachtingen hoog gespannen, en dan valt het in principe (pun intended) nooit tegen.