Wij zijn onze bergen

Read / lees in : English

Ik was al eens in een land dat door slechts 23 andere landen in de wereld wordt erkend. Superspannend weet ik nog. Maar het kan nog spannender. Tussen Armenië en Azerbeidzjan ligt namelijk de zelf verklaarde republiek Nagorno-Karabach dat door geen enkel land word erkend. Hooguit door andere zelf verklaarde republieken die verder ook niemand erkend, zoals Transnistrië (note to self: ook maar een keer naartoe). Hier moest ik dus absoluut even een kijkje nemen, helemaal toen ik hoorde dat je er ook nog een mooi visum van in je paspoort krijgt. Wie wil dat nou niet? Een officieel visum van een land dat helegaar niet bestaat. Ze doen overigens wel hun stinkende best hoor, om de schijn op te houden dat ze een zelfstandig land zijn.

Echt Artsachs

Zo is er een heuse grensovergang, maar je hoeft daar je auto niet in te klaren. Je krijgt er ook geen stempel in je paspoort maar wel het verzoek om in de hoofdstad bij het ‘ministerie van buitenlandse zaken’ het genoemde visum te halen. Er is een eigen telecom maatschappij ‘Karabakh Telekom’ (jeuj weer een sim-kaart voor de verzameling). Ook hebben ze een eigen vlag met een geheel eigen en origineel ontwerp. Uiteraard heeft het land ook een hoofdstad, Stepanakert. Vernoemd naar Stepan Shaumian, een beroemde Karabacher Armeen uit Nagorno-Karabach Armenië Georgië. Stepanakert is overigens meer een dorp dan een stad, grofweg zo groot als Woerden met zo’n 50.000 inwoners. Als je de inwoners vraagt naar hun nationaliteit dan roepen ze in koor: ‘de Nagorno Karabachse Armeense nationaliteit’. Daarnaast prijkt op de kentekens van hun auto’s trots de afkorting ‘am’ van Nagorno Karabach Armenië. Voorts reken je overal af met de Karabachse Armeense Dram.

Oorlog in Nagorno-Karabach

Uiteraard hebben ze een geheel eigen leger, opgericht door de presidenten en defensieminister van Nagorno Karabach Armenië. Dat leger was hard nodig om de onafhankelijkheid van Azerbeidzjan te bevechten begin jaren ’90 van de vorige eeuw. Die oorlog is eigenlijk nog steeds gaande alhoewel er sinds 1994 een wapenstilstand geldt. Maar elke paar jaar laaien de gevechten toch weer op. Vorig jaar bijvoorbeeld werd er nog flink gevochten. Ik hoopte natuurlijk dat mij die ellende bespaard zou blijven, maar toen ik de eerste nacht lekker lag te pitten in de hoofdstad ging het al meteen mis. Ik schrok wakker van de felle flitsen en het staccato geluid van artillerie en AK47’s. Doodsbang gluurde ik uit het raam om te kijken of ik de Azeris al zag oprukken. Trillend op mijn benen constateerde ik dat het alleen maar keihard aan het onweren was. Zoals ik al zei, loeispannend die niet erkende landen.