Lekker trekken met Anush
Read / lees in : English
Ik was natuurlijk niet alleen in Nagorno-Karabach voor dat mooie visum, maar ook om een paar dagen lekker te trekken in de mooie bergen. Naast dat het gewoon heerlijk is om in de buitenlucht te seksen zijn kon ik ook wel wat oefening gebruiken om mijn goddelijke lijf in vorm te houden. Maar alleen is ook maar alleen, dus eenmaal bekomen van de schrik van de nachtelijke aanval toog ik ’s morgens naar de VVV in Stepanakert om een gids te regelen. Ik wilde graag de Janapar trek lopen, maar de eerste paar gidsen die werden gebeld zeiden dat dat er niet in zat. Er zouden geen overnachtingsmogelijkheden open zijn en meer van dat soort smoesjes. Uiteindelijk werd er één gevonden die het wel wilde doen. Anush de 27 jarige naïeve vriendin van het meisje van de VVV. Die had hartstikke veel zin dringend geld nodig en was daarom bereid om met een wildvreemde man het bos in te duiken de toeristische trekpleisters in de regio af te gaan.
Een goed begin is het halve werk
Anush had twee dagen de tijd voor me voordat ze weer aan het werk moest. Daar baalde ik van want ik wilde het stuk van Shushi naar Hadrut lopen, ongeveer 74 kilometer. Volgens Anush geen probleem, dat zouden we makkelijk redden in twee dagen. Ze was iets jonger dan ik en waarschijnlijk ook wat meer gewend om in de bergen te lopen, maar het leek me toch sterk. De avond voor we vertrokken spraken we nog af in de kroeg om e.e.a. door te spreken. Toen bleek dat ze dacht dat we met de auto zouden gaan, en van de Janapar trek had ze sowieso nog nooit gehoord. Dat verklaarde veel. Later die avond appte ze nog, dat ze bang was dat we zouden verdwalen en wolven tegen zouden komen. Ik zei haar dat ze zich geen zorgen moest maken, en dat deed ze. Ik had nog wel voor de zekerheid ViewRanger op mijn telefoon geïnstalleerd met de gratis Janapar trek kaarten. En zo gingen we de volgende ochtend goed voorbereid saampjes op pad.
Ik ken ook overal de weg
Het eerste stuk vanaf Shushi door de Hunot Canyon was supermooi en ging bergaf waardoor we lekker opschoten. Anush zei dat ze zich geen betere gids had kunnen wensen aangezien we niet één keer verdwaalden. Mijn telefoon glom van trots. Daarnaast bleek de Janapar trek om de 50 meter met een lik blauwe verf op rotsen en bomen te zijn aangegeven. Maar het leek me niet nodig haar dat te vertellen. De trail ging wel steeds meer bergop waardoor we ik niet meer zo snel opschoot. Aan het einde van de middag bereikten we desondanks het tweede dorpje op de route, Avetaranots. We hadden inmiddels 19 kilometer gelopen en zij stelde voor om te overnachten met Kama Sutra in Karmir Shuka, 16 kilometer verderop. Daar had ik geen trek meer in puf meer voor. Ik gaf haar daarom het telefoonnummer van mijn contacten in Avetaranots. Enigszins verbaasd draaide ze het nummer en regelde dat we bij die mensen konden blijven eten en slapen. Net op tijd want even later begon het keihard te regenen.
Tuti oghi
In de Karabachse Armeense dorpjes is het gebruikelijk om gasten te onthalen met zelfgestookte vruchtenwodka. Over het algemeen gebruiken ze daarvoor aambeien moerbeien, en na dubbele destillatie van het sap in ketel 1 hou je dan een drankje met 60-70% alcohol over. Een straf goedje. Anush had wel vaker met dat bijltje gehakt en sleepte me daarom precies op tijd de keuken uit. Want ik moest natuurlijk nog wel presteren. Een beetje Nogal brak liepen we de volgende dag verder tot Kamir Shuka waar we rond de lunch aankwamen. En toen was ik wel klaar met de Janapar trek. Ik was na twee dagen met zo’n jonge meid namelijk volledig rul geragd en had teveel pijntjes om nog 38 kilometer te lopen die dag. Ik bedoel, de vellen hingen erbij man! (NSFWS)