Door schade en schande

Read / lees in : English

Over een schot in eigen voet gesproken. Ik had natuurlijk nooit zo positief over Georgië, Georginezen en Tbilisi moeten schrijven, en dan vooral niet dat ik het er zo goedkoop vond. Want als de overheid denkt dat je geld overhoudt dan verzinnen ze wel een manier om je dat afhandig te maken. Dat is echt niet alleen in Nederland zo. Toen ik het land binnenreed vanuit Azerbeidzjan kreeg ik net als iedereen een visum voor 360 dagen, dus dan neem je aan dat je vervoer al die tijd gewoon bij je mag bijven. Niet dus, die mag maar 90 dagen blijven, en dat verklappen ze pas bij de uitgang. In mijn geval bij de grensovergang Georgië-Armenië bij Bagratashen/Sadakhlo. Lang verhaal kort, dat levert een boete van 50 Lari (± 20 USD) per dag op. Met een maximum van 1000 Lari, dat is dan het goeie nieuws. Zo’n 400 USD lichter en dus tiefus pestpokken chagrijnig reed ik vervolgens de brug over Armenië in.

Het afstempelen van mijn paspoort en het inklaren van mijn bolide ging daar lekker voortvarend. Dus dan moet je op je hoede zijn. Wel moest ik ongeveer 40 dollar belasting betalen, wegenbelasting zeiden ze. Ik kreeg de documenten in mijn handen gedrukt en ze wensten me een goede reis. Je moet er dan maar het beste van hopen want je kunt van het Armeense alfabet geen chocola maken. Maar datums schrijven ze, zoals je ziet, gelukkig wel zoals normale mensen zodat ik in elk geval doorhad dat ik slechts voor 2 weken had betaald. Ik had een langer verblijf in de planning dus ik wilde (graag) bijbetalen voor een langere termijn. Dat was niet mogelijk volgens hen, maar dat was ook helemaal: ‘No problem’. Bij het verlaten van het land kon ik volgens hen gewoon het verschil bijbetalen. Yeah right, je moeder op een houtvlot.

Dat je een WA-verzekering moet kopen vertellen ze je natuurlijk ook niet, maar zodra je de slagboom door bent staat er links een zeecontainer waarin iemand zit die verzekeringen en SIM kaarten verkoopt. Voorlopig was het meest belangrijke in elk geval geregeld zodat ik mijn weg naar de hoofdstad Jerevan kon vervolgen. Ik reed over de M16, volgens Hayk, mijn AirBnB host, een prima route. De Britse overheid denkt daar vanwege artilleriebeschietingen vanuit Azerbeidzjan iets anders over, maar dat geheel terzijde. Het asfalt heeft de beschietingen immers best goed overleefd, en daar gaat het uiteindelijk om. Na een paar dagen belde ik Hayk weer op om te vragen of hij me wilde helpen met het verlengen van de termijn waarvoor ik wegenbelasting had betaald.

Daartoe was hij gelukkig bereid, want dat had ik in mijn uppie nooit gered. We moesten eerst naar een kantoor van de Revenue Service, waar niemand Engels spreekt, alwaar een aantal formulieren moesten worden ingevuld in het Armeens. De volgende dag werd hij gebeld dat mijn aanvraag was goedgekeurd, waarna we die moesten ophalen en naar een ander kantoor aan de rand van de stad brengen. In dat kantoor, dat bijna niet te vinden is (linksaf bij de stripclub), liepen we van loket naar loket. Uiteraard was er niemand met kennis van het Engels, maar ik had een Hayk en die kreeg het uiteindelijk voor elkaar. Voor slechts 40 dollar kreeg ik mijn extensie van 30 dagen. Hadden we al die moeite niet gedaan dan was mij dat, zo werd mij duidelijk gemaakt, bij de grens wederom op een fikse boete komen te staan. Door schade en schande wijs geworden begin ik het na ruim 6 jaar eindelijk een beetje onder de knie te krijgen.