Asjchabat, de witte stad

Read / lees in : English

Zoals ik in het eerste deel van dit tweeluik over Turkmenistan al even vermeldde heeft ook dit land, net als alle buren, een totalitair regime. Hiero hield de eerste presidictator, Saparmurat Niyazov, zich voornamelijk bezig met martelen persbreidel zijn levenswerk: de hoofdstad Asjchabat. Nadat je door de poort naar de hel bent gegaan kom je terecht in de witte stad, zoals haar bijnaam luidt (ik weet het, het lijkt wel een boek van Tolkien). Vanwege zijn grote voorliefde voor wit (marmer) en goud, heeft hij, met de vele petrodollars, de stad vernieuwd door overal wit met gouden gebouwen en monumenten neer te plempen. Een en ander wordt afgewisseld met parken zo groot als Nederland en verbonden door boulevards van een kilometer breed. Als kers op de taart heeft hij vervolgens overal in de stad gouden standbeelden en bustes van hemzelf neergezet. Maar die tref je gelukkig niet alleen hier maar overal in het land aan.

Het door hem gebouwde nieuwe gedeelte van Asjchabat is dermate ruim opgezet dat wij, toen we de verschillende bezienswaardigheden gingen bekijken, ruim 100 kilometer aflegden in onze auto. Ik moet er wel eerlijk bijzeggen dat het allemaal prachtig is, alleen het lijkt vaak wel een spookstad. Het is allemaal enorm plastisch en gestileerd en naar het schijnt kunnen maar weinig mensen zich de nieuwe appartementen veroorloven. Daarom zie je nauwelijks mensen of autos, met uitzondering van het leger aan onderhoudspersoneel dat alles tot in de puntjes verzorgt. De bussen rijden leeg langs en je hebt de immense parken helemaal voor jezelf. Het reuzenrad werd zelfs speciaal voor ons aangezwengeld.

De nieuwe presidictator, Gurbanguly Berdimuhamedow, is verdergegaan op de ingeslagen weg en bouwt vrolijk verder aan de witte stad. Terwijl wij er waren werd er bijvoorbeeld volop gewerkt aan de immense infrastructuur voor de Aziatische Indoor Olympische Spelen van 2017. Gurbanguly is trouwens, net als supersultan, een man die alles kan. Althans dat begrepen wij uit de televisieprogramma’s op de drie staatszenders. Daarin zagen wij hem dagelijks, meestal van top tot teen gehuld in spijkerstof, door een fabriek of over een bouwplaats struinen terwijl hij werd gevolgd door een stuk of vijf mannen in pak, die driftig zijn orders, aanwijzingen en adviezen opschreven. Jammer dat er van hem nergens gouden beelden staan. Maar ja, hij is nu eenmaal net zo bescheiden als ie slim is.