Grensoverschrijdend gedrag

Read / lees in : English

Mensen die mij kennen weten dat ik me nogal grensoverschrijdend gedraag. Je kunt je daarom wel voorstellen dat ik op dat gebied de afgelopen jaren al het één en ander heb meegemaakt. Maar toen we van Tadzjikistan de grens over naar Oezbekistan wilden wisten ze me op de douanepost toch nog te verrassen. Nadat we in een gebouwtje ons paspoort hadden laten afstempelen en een douaneverklaring hadden ingevuld (je moet alle buitenlandse valuta die je bij je hebt opgeven) moest ik in mijn eentje naar buiten om de auto te laten inspecteren. Ik had binnen al een bagagescanner zien staan dus ik ging er vanuit dat alle spullen plus mijn koffer uit de auto en door die scanner moesten. Maar eenmaal buiten zag ik dat ze in Oybek wat grondiger te werk gingen. De Tadzjieken die voor mij waren stonden op aanwijzen van een douanier hun auto uit elkaar te schroeven. Het reservewiel en de deurpanelen lagen al naast de auto. Ze waren net aan het hemeltje aan het trekken terwijl een ander allerlei onderdelen zoals het luchtfilter onder de motorkap vandaan haalde. Weer een ander was een douanier ervan aan het overtuigen dat het dashboard er niet uit kon.

Kijken waar de zon nooit schijnt

Ik kreeg het bevel om dat ook eventjes allemaal te demonteren, waarop ik naar alle eerlijkheid antwoordde dat ik twee linkerhanden en de ballen verstand van auto’s heb. Maar hij was onverbiddelijk: er uit slopen die hap of terug naar Tadzjikistan. Ik begon dus maar met het leeghalen van de auto en terwijl ik daarmee bezig was werd ik gelukkig door een ander geroepen om de paperassen in orde te maken. Toen dat klaar was ging ik, zo langzaam mogelijk, door met mijn werk terwijl er een drugshond in mijn wagen rondsnuffelde. Nadat het meeste uit de auto was probeerde ik met een schroevendraaier een deurpaneel los te krijgen, niet geheel onverwacht was ik daarin niet succesvol. Ondertussen waren de Tadzjieken al weer bezig om hun auto terug in elkaar te zetten en sloot er achter mij een diplomaat aan in de rij. Een douanier had inmiddels het luchtfilter al geïnspecteerd en een ander kwam met een soort van endoscoop aanzetten om in de loze ruimtes van de deuren te kunnen kijken. Dat ging de goed kant op.

Binnen werden ondertussen de vrouwen gedwongen om hun soepjurk tot onder de oksels op te tillen om te kijken of ze siliconen heroïnetieten hadden, waarna ze met de onderbroek op de enkels nog vijf keer moesten hurken om de pakken heroïne uit hun loze ruimtes te schudden. Lucía bleef dit gelukkig bespaart en haastte zich, na vluchtig te zijn gefouilleerd, naar buiten om de spullen die ik uit de auto had gehaald richting de scanner te sjouwen.

Inmiddels keken ze al niet echt meer naar de auto maar vroegen me gewoon op de man af of we drugs of wapens bij ons hadden. “Natuurlijk niet”, loog zei ik. Ze geloofden me op mijn blauwe ogen en wensten ons een prettige reis.

Honderd meter verderop zag ik een agent staan en ik besloot hem te vragen waar ik de verplichte autoverzekering kon kopen. Dat was natuurlijk een beginners fout want ik had hem zojuist zelf verteld dat ik in overtreding was. Het niet hebben van een verzekering levert namelijk inbeslagname van je bolide en een boete op. Uiteraard kon ik dat onheil allemaal afkopen voor slechts 50 Amerikaanse dollartjes, maar helaas voor hem hak ik wel vaker met dat bijltje. Wel moest ik met een taxi naar een dichtbij gelegen dorp om een polis af te sluiten. Het was ondertussen zo’n vier uur later, maar we waren wederom ongeschonden uit de strijd gekomen en op weg naar een pulsar in Tasjkent: O’zbekistonga xush kelibsiz.