Hetzelfde liedje

Lachen man al die regeltjes

Afgelopen week verruilden we Kazakhstan voor Kirgizië, bij de meeste mensen beter bekend als Nooitvangehoordië, en we voelden ons er meteen thuis. We waren bijvoorbeeld nog maar honderd meter de grens over of we werden al aangehouden door de politie, waarna we met de dienstdoende oplichter het lijstje weer even afliepen. Na een rustdagje, waarbij we een beetje door de hoofdstad Bisjkek rondreden, spendeerden we weer een hele dag aan het registreren van Lucía. Zoals gebruikelijk werden we van het kastje naar de muur gestuurd, en die twee staan hier wel heel erg ver van elkaar af. Toen dat eenmaal gelukt was konden we een verlenging van Lucía’s visum aanvragen zodat zij, net als ik, ook 60 dagen mag blijven. Die uitslag krijgen we morgen. Het blijft wat dat betreft spannend in dit gedeelte van de wereld, want als Lucía de verlenging niet krijgt toegewezen is er misschien niet genoeg tijd om het visum voor Uzbekistan te regelen (duurt 2 maanden). We zitten dus noodgedwongen langer dan gepland in Bisjkek. Maar dan kunnen we gelukkig wel in één keer de volgende vier tot vijf maanden van onze trip papiertechnisch op orde krijgen, en zijn we, mocht het allemaal goed gaan, klaar met dat gedoe gezeik totdat we in Europa aankomen. Komen we misschien eindelijk eens een keertje aan reizen toe, want dat schiet er dankzij meneer de ambtenaar met zijn ontelbare regeltjes wel een beetje bij in de laatste tijd.

Geef een reactie