Afvallen

We kwamen eigenlijk naar Karakol om kleine dieren te leren vangen met behulp van een roofvogel, maar de adelaar jager blijkt een stukje verderop te wonen dus dat moet even wachten. De belangrijkste activiteit hier is wandelen in de bergen. Daar hadden we al ervaring mee, en aangezien de weersverwachtingen na maanden van onophoudelijke neerslag eindelijk zonneschijn beloofden, besloten we een paar daagjes te gaan trekken. We huurden twee porters in om onze kampeerspullen en ons eten te dragen en gingen op pad. De dragers hadden we meer dan genoeg gewicht meegegeven zodat we ze tenminste bij zouden kunnen houden. Althans dat dachten we. De trek bleek namelijk zo zwaar, en wij zo ongetraind, dat ze ondanks hun volgestouwde 85 liter backpacks non-stop op ons moesten wachten. In drie dagen liepen we van ongeveer 1600 meter boven NAP, omhoog naar een bergtop van 3900 meter en weer helemaal naar benee. De tweede dag waren we maar liefst elf uur lang op de been terwijl je onderweg nauwelijks kon spreken van een pad, nog minder van traptreden en al helemaal niet van de geweldige tea-houses zoals ze die in Nepal hebben. Waar je even op adem kunt komen, een hapje kunt eten of een bakkie citroenthee naar binnen kunt slobberen. Nee, het Tien Shan gebergte is behalve een stuk minder toegankelijk ook ontiegelijk ongerept. Daarnaast stikt het er niet alleen van de gevaarlijke wilde dieren maar, uiteraard, ook van de Nederlanders, die loop je immers overal ter wereld tegen het lijf. Maar eentje uit Maaskantje zie je toch ook weer niet zo vaak. Afijn toen we na drie dagen uitgehongerd ons hotel in Karakol weer binnen strompelden deed werkelijk alles ons zeer, maar was ik wel mooi in één klap van mijn buikje af.