Met de vlam in de pijp
De afgelopen week heb ik voor de verandering eens een keer een goeie beslissing genomen, nl. om een autootje te huren. Ik weet dat het openbaar vervoer in Japan moeilijk te overtreffen is, maar hier in Taiwan is het nog lastiger dan in Nederland om van A naar B te komen met trein en bus. Man man man, ik was alweer vergeten hoe relaxed het is om met een auto rond te reizen sinds ik in december vorig jaar mijn auto heb achtergelaten in Los Angeles. Alleen maar voordelen: geen gezeul met bagage, vertrekken wanneer je uitgeslapen bent, stoppen bij de Seven Eleven wanneer je bier op is moet plassen en ga zo maar door. Bovendien zijn de wegen hier prima en rijden ze aan de goeie kant van de weg. Het land is ietsje groter dan Nederland, dus in een weekje kun je makkelijk overal waar iets te doen is langs. Doordat ik nu eigen vervoer heb was het bijvoorbeeld eenvoudig om even langs te gaan in Ruisui, waar je kunt raften. Dat had ik al niet meer gedaan sinds ik in Costa Rica was, en het mooie was dat er geen instructeur mee aan boord ging. De toeristen moeten het allemaal zelf maar uitzoeken onderweg, en ik was de enige aan boord met ervaring! Gisteren reed ik even langs Sàijiā, een plek waar het openbaar vervoer niet komt, en waar je kunt parapenten. En dat had ik ook al een hele tijd niet meer gedaan, 15 jaar om precies te zijn. Daarom was ik blij dat er bij deze activiteit wél een instructeur mee ging. En alhoewel ik een Toyota Yaris rijd, je weet wel zo’n kleine truttenschudder, ben ik er dus enorm gelukkig mee. Vooral omdat hij zo’n cool piep-piep-piep geluid maakt, net als een grote tientonner, wanneer je achteruit rijdt.
