Regenseizoen

Read / lees in : English

Alhoewel we nog steeds met de snelheid van een slak reisden waren we inmiddels toch al weer in Tanzania aangekomen. Het was echter niet de bedoeling daar lang te blijven, maar om zo snel mogelijk door te reizen naar Burundi. Later dit jaar als we weer richting het zuiden rijden kunnen we wel wat langer blijven om de giraffes te bekijken. We hadden dus in de planning om door het westen van het land langs het Tanganyikameer, één van de grootste meren van Afrika, naar Burundi te rijden. Ik raadpleegde iOverlander maar weer eens, en wederom stelde die me niet teleur. Op de T9 die we moesten nemen zouden we kunnen rekenen op minimaal tweehonderd kilometer diep zand, en aangezien we midden in het regenseizoen zaten beloofde dat een soort Mud Masters voor Kia Sorento’s te worden. Kortom de planning had niet beter gekund. Na een paar dagen in Mbeya hadden we genoeg drank moed verzameld om te beginnen aan dit hachelijke avontuur.

Teleurstelling

Ik had graag een stoer verhaal verteld over hoe we uit metersdiepe modder waren getrokken door een paar ossen van een lokalio, maar de harde werkelijkheid is dat de weg over de volle lengte in uitstekende conditie was. Binnen no-time kwamen we dus aan in Kigoma, aan de oever van het meer en op de grens met Burundi. We kochten er de volgende dag meteen onze visums voor Burundi, waarbij we de dame van de receptie die ons probeerde op te lichten steeds te slim af waren. Maar voor we verder konden naar Burundi kwam Lucía er achter dat we ons vlakbij een beroemd nationaal park bevonden, het Gombe NP. Vooral beroemd vanwege ene Jane Goodall. Zij heeft daar, zonder dat ze daar voor gestudeerd had, de halve chimpanzee populatie uitgemoord door polio te introduceren baanbrekend onderzoek verricht. Ze bewees dat apen, net als mensen, een persoonlijkheid en complexe relaties hebben, alsmede gereedschappen maken en gecoördineerde jachtaanvallen uitvoeren.

Gombe NP

Het park is nogal prijzig, maar we besloten er toch maar heen te gaan onder mijn motto: ‘Als je later ooit spijt krijgt dat je niet bent gegaan is het veel duurder om alsnog te gaan’. Gelukkig vonden we na een paar keer het centrum op een neer te zijn gereden Angela Merkel en haar vriend die hun naam bij het visitor center hadden achtergelaten. Zodoende konden we de boottocht van honderdvijftig dollar met hen delen. Eenmaal aangekomen in het park arriveerden er nog twee Nederlandse studenten in een andere boot. Men had hen wijs gemaakt dat de entree een paar tientjes was (is honderd dollar per persoon). Gelukkig bleven ze toch. Want terwijl onze gids, die ons valselijk beloofde dat hij maar één keer betaald hoefde te worden voor de hele groep, regelmatig druk telefonerend straal langs chimpanzees en andere apen liep, wezen onze studentjes ons wél op de wilde dieren. Nederland gidsland zo bleek maar weer eens.