Rumble in the jungle

Read / lees in : English

Aangezien Gambia volledig is omsloten door Senegal keerde ik met het laatste beetje geld dat ik nog had weer terug naar dat land. Ik had in de planning om daar het Niokolo-Koba nationaal park te bezoeken alvorens verder te trekken naar Guinea-Conakry. Ik maakte me wel een beetje zorgen, want het WK voetbal was inmiddels in volle gang en er stonden twee voor mij belangrijke wedstrijden op het programma. Namelijk Colombia tegen Japan en gastland Senegal tegen Polen. De eerste dag in het park bestond uit een stukje rondrijden met de verplichte gids tot aan het hotel in Simenti, midden in de jungle. Onderweg hadden we gelukkig al een groot deel van de vele diersoorten die in het park leven gezien, dus konden we zonder schuldgevoel voetballen gaan kijken.

Leeuwen en gazellen

Want de park rangers bleken godzijdank te beschikken over een satellietschotel, TV en zonnepanelen. En ze zaten allemaal al zenuwachtig klaar voor de wedstrijden. Ik kon mijn geluk niet op, want er werden ook nog eens ijskoude gazellen geserveerd. De eerste wedstrijd verliep helaas dramatisch, Colombia verloor met 1-2 van Japan. De Senegalezen vonden dat dan weer geweldig, want zij zagen Colombia als de gevaarlijkste concurrent in de poule. Niet onterecht zo zou later blijken. Het was niet veel later dan ook groot feest toen de leeuwen van Teranga de Polen afmaakten, waardoor Senegal met Japan op een gedeelde eerste plaats in de poule kwam. Met gemengde gevoelens, omdat ik ook blij was voor Senegal, maar verdrietig over het resultaat van de Colombianen, stapte ik weer in de auto met mijn gids voor de tweede game-drive van de dag.

Edje to the rescue

’s Avonds na het eten bleek dat ze de generator niet aan de praat kregen, en dus zouden we allemaal in het donker zonder airconditioning moeten baden in ons zweet. Maar Edje to the rescue. Ik zette mijn auto even naast de generator en met mijn startkabels lukte het om het ding aan de praat te krijgen. High fives van iedereen! ’s Ochtends bleek dat ze zo blij waren dat ze de baas hadden gebeld, en die was zodanig ontroerd dat ik mijn diner van de vorige avond niet hoefde te betalen. We namen afscheid en gingen verder over een deel van de 600 kilometer aan jeep tracks om het park via de zuidkant te verlaten. Onderweg was er weer een keur aan wildlife te bewonderen, maar op een gegeven moment lag er een boom op de weg. Mijn gids zat met zijn handen in het gemillimeterde kroeshaar. Wederom Edje to the rescue. Met mijn spiksplinternieuwe lier trok ik de boom van de weg zodat ook dit weer goed afliep en we toch nog ongeschonden Kédougou bereikten. Wat zouden ze toch zonder mij moeten?