Boknaai

Read / lees in : English

Eenmaal weer terug in Namibië waren de nieuwe diesel injectoren gelukkig al aangekomen. En nadat ik de invoerbelasting had betaald mocht ik ze nog meenemen ook. Ik liet de defecte injector fluks vervangen waarna  we op weg konden naar Twyfelfontein. Mij leek die plaats niet veel aan, maar Lucía bepaalt dat soort dingen. Na een lange rit, met onderweg nog een close-encounter met een buitenaardse levensvorm inheemse bevolkingsgroep genaamd de Himba’s, besloten we het maar eens rustig aan te doen en twee dagen te blijven plakken. Iedere avond wanneer we aan de bar hingen van onze camping kwam er een zwerver Bennie langs. Bennie bleek een oorlogsveteraan uit Swakopmund die in de buurt was om de tenten van de vakantie lodges te repareren. Hij nodigde ons al snel uit voor een feestje die zondag bij de skydivers club in zijn woonplaats. Aangezien wij niet vies zijn van feestjes accepteerden we zijn uitnodiging en reden de volgende dag door het onherbergzame landschap van Skeleton Bay naar Swakopmund.

Boknaai

Toen we ’s middags bij de club aankwamen haalde Bennie ons binnen alsof we zijn lang verloren gewaande familie waren. Hij had namelijk lopen opscheppen dat zijn Nederlandse vrienden langs zouden komen, dus omdat wij woord hadden gehouden leed hij geen gezichtsverlies.  Hoe dan ook, wij hadden er een topmiddag. Alles was namelijk aanwezig, een eeuwenoude band, een braai, gezellige mensen die Nederlands Afrikaans lulden en bier dat rijkelijk vloeide. Terwijl ze mij Afrikaanse woorden, zoals ‘boknaai‘ aanleerden, en ik hen als tegenprestatie Spaanse woorden als ‘carechimba‘ (=poesiegesig in Afrikaans) bijbracht, opperde iemand ik, aangezien we bij een skydivers club waren, om de volgende dag dan ook maar weer eens uit een vliegtuig helikopter te springen. Dat was de vorige keer immers ook zo goed bevallen. Het zou vervolgens eerst niet doorgaan vanwege het weer, wat mooi boknaai zou zijn omdat je dan de hele dag voor niks in spanning hebt gezeten, maar gelukkig klaarde het op en hebben we weer een filmpje. Alles voor de likes.

Big Daddy

Het kan helaas niet altijd feest zijn. Dus we vervolgden onze weg door de Namib woestijn, de oudste woestijn ter wereld, naar Sossusvlei om Big Daddy te beklimmen. Na een best wel pittige klim, voor gewone stervelingen dan, genoten we van het magnifieke uitzicht over de rode duinen. We konden helaas niet te lang blijven want we moesten, wederom van Lucía, naar Lüderitz. De rit ernaartoe was prachtig met adembenemende landschappen, gevuld met massa’s gemsbokken en zebra’s, maar eerlijk gezegd vond ik de plaats zelf geen zak aan. Met uitzondering van het vlakbij gelegen Kolmanskop dan. Tegenwoordig is dat een fotogenieke spookstad, maar ooit was het de rijkste stad van Afrika. In die tijd raapten de moffen Duitsers er namelijk massa’s diamanten op die gewoon overal op de grond lagen. Met de rondleiding door het stadje kwam er een einde aan onze tour door het westen van Namibië. Er restte ons nog een lange saaie rit terug naar Windhoek om Lucía’s visum bij de ambassade van Botswana af te halen. Twee weken duurde die visumaanvraag maar liefst. Wat dan ook de reden was dat we, om de tijd te doden, maar wat waren gaan rondtoeren. Moesten we een dag later nog terug ook omdat ze de datum verkeerd hadden gespeld, stelletje boknaaiers.