Suïcidaal

Read / lees in : English

Stari Most / Mostar / Bosnië en Herzegovina
Class of 2017

Toen ik in Mostar aankwam en een fotootje van de beroemde brug aan mijn vrienden appte met de vraag of ze wisten waar ik was, antwoordde er één met de vraag of ik nog even van die brug ging springen. Ik dacht bij mezelf: ‘Daar heb je hem weer met zijn flauwe grappen’, totdat ik even later daadwerkelijk iemand van de brug zag springen. Even Googlen, en ik kwam er achter dat het geen grapje maar traditie is. Dat Bosnische jongens het moeten doen om een man te worden, én om een succesvol leven te hebben. Dat wilde ik ook wel, een man worden en een succesvol leven hebben. Maar toen ik even boven op de brug ging kijken vond ik dat ineens niet meer zo belangrijk. Als je een milde vorm van hoogtevrees hebt is 24 meter namelijk verschrikkelijk hoog. Helemaal als je weet dat er weleens doden en zwaar gewonden bij zijn gevallen.

Oefen platform / Mostar / Bosnië en Herzegovina
Oefening baart kunst

Gedeelde smart is halve smart

Nu ben ik weleens van een grotere hoogte gesprongen, maar dat deed ik toen niet alleen. Ik bedacht me echter ineens dat mijn kameraad Hagan uit de VS een paar weken later op bezoek zou komen. Dan zouden we dus samen kunnen springen, zoiets schept een band en bovendien ontstaat er vanzelf een soort groepsdruk. Ik stelde het dus aan hem voor, en hij zei meteen ‘I’m down’. Kut! Eenmaal samen met hem weer terug in Mostar meldden we ons daarom aan als aspirantlid bij de duikclub. Want ondanks dat Nederland 2 miljoen heeft betaald om de brug te herstellen mogen ook wij er niet zomaar gratis en voor niks vanaf springen. Ik was enorm opgelucht toen ik hoorde dat ik te oud was. Maar dat bleek een grapje van John, de duikleider. Wat toen volgde was een training vanaf een tien meter hoog platform. En pas als John vindt dat je de techniek onder de knie hebt mag je het vanaf de brug te proberen. De training ging gelukkig van een leien dakje, waardoor ik er zowaar vertrouwen in begon te krijgen dat ik het er wel zonder kleerscheuren vanaf zou brengen. Hagan kreeg ook toestemming voor de dodensprong, waardoor we dus geen excuus meer hadden. We spraken af dat hij eerst zou gaan en we van elkaar de bewijsfoto’s zouden maken.

Stari Most / Mostar / Bosnië en Herzegovina
Ik had nog zo gezegd: ‘Geen bommetje’

Rooie stieren vliegen niet

Nadat Hagan en de andere cursisten waren gesprongen kon ik natuurlijk niet meer terug zonder gezichtsverlies te lijden. Dus ik klom onder grote belangstelling over de reling. De waarde van de training werd me toen pas echt duidelijk. Omdat je een bepaalde procedure leert ben je vooral daarop gefocust. Je weet wat je moet doen, en als een robot voer je de handelingen uit waardoor je, voor je er erg in hebt, drieënhalve seconde later met een enorme klap in het water terechtkomt. Hier het bewijs (vanuit een andere hoek).Het schoot me wel meteen in mijn rug, en ook mijn benen voelden niet zo lekker. Maar ik leefde nog, en ik had het toch maar mooi geflikt. Wel deed mijn hele lijf een uurtje later zoveel pijn dat zelfs in bed liggen niet te harden was. Aan mensen die ons vroegen waarom we zo strompelden, zeiden we: ‘We zijn van de brug gesprongen net als alle mannen uit Mostar’. Waarop we steevast te horen kregen dat alleen toeristen zo gek zijn om dat te doen. Ik was twee weken later, redelijk hersteld, weer terug voor het Red Bull Cliff Diving gebeuren. Voor die jongens is de brug niet hoog genoeg, zij springen van een zes meter hoger platform dat speciaal voor de gelegenheid op de brug wordt gebouwd. Twee van de professionele duikers kwamen helaas niet helemaal lekker uit met hun sprong en werden bewusteloos en zwaargewond uit het water gehaald. Oeps! Mooi dat ik dat niet vooraf had aanschouwd, ik ben tenslotte niet suïcidaal.

Geef een reactie