Mengalaba

Het gaat tot nu toe allemaal voor de wind mensen. Behalve dat de Thai me nog even 4000 Baht afhandig maakten omdat het visum van mijn auto was verlopen (ik had een 15 dagen visum gekregen, mijn auto 30 dagen) passeerde ik zonder problemen de grens. Mijn gids had namelijk het papierwerk de middag voor mijn aankomst al grotendeels afgehandeld. Een nieuw rijbewijs bleek niet nodig omdat ik mijn internationale rijbewijs bij me heb, en de nieuwe kentekenplaat bleek slechts een stuk karton van 48 dollar dat ik achter mijn voorruit moet leggen. We konden dus al snel saampjes op pad. Met mijn gids heb ik het overigens goed getroffen, hij zit de hele dag gezellig naast me zijn betelnootjes weg te kauwen en lult zodoende met zijn stonede kop aan één stuk door over van alles en nog wat. Het was het wachten allemaal meer dan waard, een kleine greep uit de indrukken van de eerste drie dagen. De smalle weg van de grens naar Hpa An door de bergen is, behalve spectaculair, de ene dag geopend in de ene richting en de andere dag in de andere richting. In die provincie hebben de rebellen vrede gesloten met de regering, maar ze hebben nog wel hun controleposten om de twintig kilometer, waar mijn gids ons gelukkig telkens gratis langs wist te loodsen. Gisteren moesten we met 60 man achter in een open vrachtwagen de berg op naar ‘the golden rock‘. Vanmorgen gingen we weer omlaag over die achtbaan, maar dit keer hadden we een plekje in de cabine bemachtigd, zodat ik eerste rij zat om met eigen ogen te zien dat de chauffeur ons met ware doodsverachting, fanatiek kauwend op zijn betelnoten, naar beneden stuurde. Daarna mocht ik gelukkig zelf weer rijden naar Yangon, waar we na het bezoeken van de toeristische attracties bij mijn gids thuis gingen eten. Het enige minpuntje tot nu toe is dat je bij alle tempels je schoenen uit moet doen terwijl de dienstdoende duiven er vrolijk op los schijten.