Het gaat om de reis……
….en niet om de bestemming. Alhoewel jullie daar misschien weleens anders over denken als er weer eens foto’s voorbijkomen van ansichtkaartstranden, mooie berg- en andersoortigelandschappen, geile moskeeën en dat soort zaken. Afgelopen week was het weer eens zover, ik nam met pijn in het hart afscheid van Maleisië en ging op reis vanaf Mabul in de Semporna Archipel (wat een fantastische duikstek is dat zeg) naar Pulau Derawan in Indonesië. Op de kaart is het niet zo ver, maar desondanks deed ik er 3 dagen over. Eerst met de bus naar Tawau, waar ik net als dit oude vrouwtje met mijn koffer aan boord sprong van een zwaar overbeladen ferry die de hele tijd slagzij dreigde te maken. Eenmaal aangekomen in Nunukan was de dag alweer voorbij. De volgende dag ging het verder met een speedboot naar Tarakan en vandaar met een andere speedboot naar Tanjung Selor alwaar ik mezelf met 6(!!!) anderen opvouwde in een collectieve taxi voor de laatste, twee uur durende, etappe van die dag naar Berau. Ik was er nu bijna, maar helaas was er de volgende ochtend geen collectieve taxi om me naar Tanjung Batu te brengen. Geluk is met de dommen en dus bood een andere hotelgast  me een lift, kadootjes en een lunch aan. Toen alleen nog even een kapitein met zijn bootje charteren die me over kon brengen naar het eiland. Het was een mooi avontuur, en alle moeite dubbel en dwars waard. Een eerste klas duikstek, schildpadden die eieren leggen op het strand, kwallen die niet prikken en nog een bruiloft toe. Hoe zat dat ook alweer met bestemming en reis?
