Als een baas
Ik stond aan de grens van Indonesië in een ellenlange rij rustig mijn beurt af te wachten voor de douane toen ik door een paar officials werd opgemerkt en uit de rij werd gepikt. Alleen maar om vervolgens helemaal vooraan weer in diezelfde rij terug te worden geplaatst. Aangekomen in Nunukan wilde ik een nieuwe SIM-kaart voor mijn telefoon kopen. Maar nadat de mannen van de telefoonwinkel maar liefst acht SIM-kaarten hadden verneukt omdat die bijgeknipt moest worden tot micro-SIM formaat, wat niet zo eenvoudig bleek, schonken ze mij de kaart in ruil voor een gezamenlijke foto. Op mijn eerste vlucht van Berau naar Balikpapan kreeg ik een stoel met extra veel beenruimte toegewezen en op de vlucht van Balikpapan naar Palu werd ik zelfs gratis geupgrade naar business class. In de bus staan oude vandagen voor me op en op straat toeteren auto’s naar me, groeten de mensen me vol enthousiasme en buigen ze als knipmessen. Bovendien wil iedereen met me op de foto. En terwijl bij ons de Duitsers op 4 mei niet echt welkom zijn heb ik al verscheidene uitnodigingen op zak voor 17 Augustus. Tel daar nog bij op dat je hier overal saté saus kan krijgen en jullie begrijpen dat ik me hier helemaal senang voel. Nee, ik ben er na nauwelijks twee weken al wel achter, ze weten hier nog steeds hoe ze hun vroegere bazen moeten behandelen.
