Tot we een ons wegen

Na alle inspanningen van de afgelopen tijd konden we mooi een tijdje uitrusten, en de kilo’s die we al sjouwend kwijt waren er weer aanzuipenvreten terwijl we op de vergunning wachtten om door Tibet en China naar Mongolië te mogen rijden. Maar net als indertijd met Myanmar duurt het allemaal weer wat flink langer dan ons was voorgehouden. Terwijl we de aanvraag toch ruim op tijd (begin februari) hadden ingediend. We zouden aanvankelijk 4 mei de grens over gaan, maar zoals het er nu naar uit ziet wordt dat minimaal eind mei. Had ik achteraf toch genoeg tijd gehad om Mount Everest op te gaan. Enniewee, we beginnen ons inmiddels een beetje te vervelen. In en om Kathmandu hebben we alle ouwe gebouwen nu wel gezien en elke dag raften verveelt op den duur ook en kost natuurlijk ook niet goedkoop qua financieel geld. De jungle van Chitwan hadden we ook al gezien, kortom wat te doen? Gelukkig bleek Lucía een kennis in Cambodja te hebben, en dus bedachten we dat het leuk zou zijn om die eens te gaan verblijden met een bezoekje. Die twee hebben elkaar immers al twintig(!) jaar niet gezien. Pikken we op de heenweg Halong Bay in Vietnam nog even mee, en ach voorruit, doen we Angkor Wat er ook nog effe bij. Nou maar hopen dat als we weer terug zijn in Nepal de Tibetanen geen roet in het eten hebben gegooid zoals in 2012.