Schuitje varen

Na bijna 3 weken op een beschikbare boot te hebben gewacht kon ik 19 januari dan eindelijk met pijn in mijn kruis hart vanuit Cartagena vertrekken. Op weg naar Panamá dus, we kozen het ruime sop met de 70 jarige kapitein Mitch en zijn 22 jarige vriendin Magot. Verder bestond de groep uit een Spaans stel, dat wat ik met de auto heb gedaan al fietsend heeft afgelegd, een Nederlandse die alleen maar over de reling hing, een Duitse en een Finse die alleen Spaans wensten te spreken, een Israëlische ex-militair die de hele tijd stoned was en DE CHILEEN. En last but not least, Andres en zijn vrouw uit Denemarken. En terwijl Magot de kapitein aan het vertroetelen was vertelde Andres vijf dagen lang allerlei verhalen, waarbij hij het, zonder overdrijven, presteerde om elk vierde woord fuck, motherfucker, shit of asshole te laten zijn. En dat dat niet makkelijk is mag ook weleens gezegd worden. Kortom een zeer bont gezelschap, waarbij ik voor het eerst in mijn leven het gevoel had de enige normale persoon te zijn. In elk geval kwamen we na zo’n 40 uur op volle zee, waarbij mijn medepassagiers de meeste tijd over de reling hingen, aan in Panamá. En ik moet eerlijk zeggen dat de eerste indrukken van het land best te pruimen waren. Maar daarover meer in mijn volgende post.