Van het kastje naar de muur

Read / lees in : English

Ik vloog dus zonder werkende creditcard terug uit São Tomé, naar Libreville in Gabon. Het was overigens niet de eerste keer dat ze mijn kaart hadden gekopieerd. Waardoor ik als geen ander weet dat een lege portemonnee de zwaarste bagage is waarmee je kunt rondreizen. Een nieuwe kredietkaart wordt daarnaast altijd naar het adres waar je bed slaapt gestuurd. En zoals de titel van deze site al doet vermoeden was ik daar nogal ver van verwijderd. Mijn ouders waren gelukkig net als de vorige keer, toen ik met hetzelfde probleem dus in Fiji zat, bereid om een pakketje met eerste levensbehoeften zoals drop en de nieuwe kaart, samen te stellen en met DHL mijn kant op te sturen. Ik vroeg ze om de zending naar Pointe Noire in de Republiek Congo, beter bekend als Congo Brazzaville, te sturen. In Libreville kon ik namelijk niet blijven wachten omdat ik ook nog rekening moest houden met de geldigheid van de verschillende, peperdure en lastig te verkrijgen, visums in mijn paspoort.

Vliegensvlug

Tot vlak bij de grens met Congo Brazzaville waren de wegen geasfalteerd, maar vanaf Ndendé was het weer hobbelen en schudden geblazen. Net na de grens pikte ik Serge op die daar stond te liften omdat hij zijn vliegtuig kwijt was, of zoiets. Mijn nieuwe reisgenoot stond, de hele weg tot aan Dolisie, doodsangsten uit, als ik weer eens volledig onverantwoord dwars door een grote stofwolk, die werd opgeworpen door de vrachtwagen die ik op dat moment inhaalde, heen accelereerde. Had ie maar moeten gaan vliegen, hij is immers niet voor niets purser bij Canadian Airways Congo. Wonder boven wonder kwamen we heelhuids aan in Dolisie, waar ik nog even van de gelegenheid gebruik wilde maken om een visum voor Angola te scoren. Maar nadat ik eerst daar, en later op het consulaat in Pointe Noire, van het kastje naar de muur werd gestuurd, kwam ik er achter dat je het Angolese visum ook gewoon ouderwets via het internet kunt bestellen. De track&trace van DHL gaf bovendien een paar dagen later aan dat ook het pakje inmiddels zijn weg naar Pointe Noire had gevonden. Nu was het alleen nog maar zaak het in handen te krijgen zodat ik weer verder kon.

Van het kastje naar de muur

In plaats van de zending in mijn hotel af te leveren werd ik op het kantoor van DHL ontboden. Daar kreeg ik te horen dat het bijna honderdzestig euro ging kosten om het pakket in te klaren. En dat terwijl de opgegeven waarde van het pakket nog geen honderdtwintig euro bedroeg. Dat was me te gortig, dus ik zei dat ik de zending dan zelf wel even ging ophalen bij de douane. Behalve dat ze me dat ten zeerste afraadden, rekenden ze ook nog even vijfentwintig euro voor de vrachtbrief die ik nodig had! De rest van de dag liep ik ontelbare keren van het kastje naar de muur, waarbij ik een indrukwekkende verzameling stempels en handtekeningen ophaalde. Elke stempelaar vroeg mij gemiddeld ook nog eventjes vijftien euro. Maar helaas pindakaas, dat feest ging telkens niet door. Één van de beambten stelde aan de hand van een tabel de importbelasting vast op ongeveer veertig euro. Uiteindelijk moest ik die tijdens mijn op twee na laatste halte betalen. Maar toen ik daar een lastminute korting van ruim dertig procent op kreeg begon ik te snappen dat ik was belazerd. Twee handtekeningen én stempels later kon ik dan eindelijk mijn pakketje uit het depot ophalen, in principe. Het was echter inmiddels alweer drie uur, en dan is iedereen daar natuurlijk allang naar huis. De volgende ochtend kreeg ik dan toch nog de doos in handen. Ook mocht moest ik alle documenten meenemen, want die hadden ze verder niet meer nodig, zelfs geen kopietje. Kortom, ze hadden me een hele dag tussen het kastje en de muur heen en weer laten stuiteren om een schijn van legitimiteit te geven aan een proces dat uitsluitend is ontworpen om de zakken van iedereen op dat kantoor te vullen. TIA!