Duimpje omhoog

Read / lees in : English

Regelmatig zie je me ergens op de wereld staan met mijn pik duim omhoog, om aan te geven dat ik het weer eens enorm naar mijn zin heb. Maar in derdewereldlanden, zoals Marokko, zie je hele hordes mensen met hun duim omhoog langs de kant van de weg staan. Niet omdat ze zo blij zijn maar omdat ze een lift willen. Gelukkig voor hen heb ik er de afgelopen jaren een gewoonte van gemaakt om zoveel mogelijk lifters mee te nemen. Het is een kleine moeite, en een goede manier om met de locals in contact te komen. Veel gezelliger ook. De eerste lifter die ik van Tangiers op weg naar Fez oppikte werd echter boos op mij omdat ik op een gegeven moment linksaf richting Fez moest terwijl hij rechtdoor wilde naar Rabat. Tja, bezopen van mijn kant natuurlijk dat ik niet even een paar honderd kilometer om wilde rijden.

Iets met een vinger en een hand

Een andere lifter die ik meenam, toen ik op de gevaarlijkste weg van de wereld reed (dixit Lange Schwanz), sprak gelukkig vloeibaar Spaans zodat we gezellig konden kletsen terwijl we alle ‘gevaren’ trotseerden. Hij stonk wel een uur in de wind, maar dat is hier de normaalste zaak van de wereld. Ze spreken in dit land namelijk bijna allemaal uitstekend Frans, op het woord ‘hygiène’ na. De beste man gaf op een gegeven moment aan dat hij honger had en wilde lunchen. Of ik ook honger had. Dat had ik niet, maar ik zei dat ik best even wilde stoppen zodat hij kon bikken. Toen mijnheer zijn boertje liet vroeg hij of ik de rekening even kon betalen, hij had namelijk geen rooie dirham op zak. WTF!

Roepende in de woestijn

Ik had voorlopig even genoeg van lifters. Maar toen ik in the middle of nergens, in de westelijke Sahara, een man zag staan kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om hem in de brandende zon achter te laten. We waren nauwelijks vijf minuten samen op weg toen hij een telefoontje kreeg. Hij nam op en begon me toch een potje te schreeuwen in dat lulijzer, echt niet normaal. Mijn oren tuten nu nog. Ik zei er dus wat van, maar volgens mijnheer was er niks aan het handje en zette zelfs nog een tandje bij. Blijkbaar was ook dat nog niet genoeg, want hij begon even later uit alle macht op mijn dashboard te rammen om zijn argumenten kracht bij te zetten. Ik was bang dat hij de airbag die daar zit zou triggeren, en het geschreeuw was ik inmiddels ook spuugzat. Weer gevraagd of het misschien wat rustiger kon, maar dat was kennelijk geen optie. Nou is het in mijn voiture nog altijd ‘my way of the highway’, dus ik zette de auto aan de kant en hem eruit. Beteuterd bleef hij achter als een roepende schreeuwende in de woestijn.