Busje komt zo

Read / lees in : English

Na mijn hachelijke avonturen in het oosten van Mauritanië was het tijd om weer eens terug te gaan naar Nouadhibou, waar ik mijn auto had achtergelaten, en door te reizen naar Senegal. Ik vond één keer met de trein wel genoeg, want ik wilde niet teveel gewend raken aan zulke ongekende luxe. Daarom koos ik ervoor om met een minibusje terug te gaan. Sidi had ’s avonds al een plekje voor me gereserveerd en bracht me ’s morgens vroeg ook nog naar de halte. Gouwe gozer. Ik was eerlijk gezegd nogal verbaasd dat we slechts vijftien minuten te laat vertrokken, en dat ook de rest van de eerste etappe naar de hoofdstad Nouakchott punctueel verliep. Daar aangekomen moest ik overstappen op een ander busje dat me naar Nouadhibou zou brengen. Alleen sluiten die twee niet zo lekker op elkaar aan. Noch qua tijd, noch qua plaats. Iemand bracht me daarom met een auto, die net als alle auto’s hier met plakband aan elkaar hing, naar de ’terminal’ aan de andere kant van de stad.

Wissewasjes

Ter plekke bleef de chauffeur van het busje maar met me ouwehoeren terwijl we allang onderweg hadden moeten zijn. Slechts anderhalf uur na de geplande vertrektijd riep hij blij dat we al zouden gaan rijden, om vervolgens dertig meter verderop te stoppen voor een tankbeurt. Weer vijfhonderd meter verderop stopten we bij een winkeltje waar iedereen na het shoppen ook nog even wilde bidden. Daarna hadden we nog wat oponthoud bij de drie checkpoints aan de rand van de stad, waardoor het niet veel later alweer tijd was om te bidden. Zo ging het onderweg maar door met checkpoints, plaspauzes, eten en drinken kopen, weer tanken etc. En wanneer we wel reden tetterden twee bidlippen, die achter me zaten, non-stop hardcore hardop koranverzen in mijn oor. Vier uur later dan voorzien arriveerden we dan toch, alleen even lekker eten en een biertje drinken in restaurant Galloufa zat er die avond niet meer in.

En dat was nummer drie

In de dagen erna daalde ik weer af naar Nouakchott, waar ik drie Amerikanen ontmoette die met hun motoren op weg zijn naar Zuid-Afrika. Zij zijn al drie jaar op pad, én we hebben grotendeels dezelfde route afgelegd. Aan sterke verhalen dus geen gebrek. Verder stond er wat betreft Mauritanië niks meer op mijn programma, op naar Senegal dan maar. Het schoot die dag lekker op. Maar zo’n honderd kilometer voor de grens voelde ik, behalve het hevige schudden door het wegdek van Belgische kwaliteit, vreemde schokjes in de auto. Naarmate ik vorderde werden die erger en werden ze herkenbaar. De (automatische) versnellingsbak haperde. Het verbaasde me nauwelijks, die heb ik immers al twee keer laten vervangen. Alleen reed ik inmiddels midden in een natuurpark waar het nog weleens een uitdaging zou kunnen zijn om een mecanicien te vinden. Of een versnellingsbak. Bij het laatste checkpoint, zo’n dertig kilometer voor de grens, was inmiddels alle trekkracht uit de auto verdwenen en rook het naar verbrandde olie. Ik gooide een litertje olie, dat ik nog had liggen, in de versnellingsbak en hoopte maar dat het me tot de grens, en het niet ver daarachter gelegen Saint Louis, zou brengen……