Over the hill

Read / lees in : English

Inmiddels gaan ook voor mij de jaartjes tellen natuurlijk, het zijn er immers al bijna acht. Er is mij ook al vaak gevraagd of ik  nou al eens een keer over the hill ben. Maar ja, wat is precies the hill? En hoe bepaal je dan of je daar al overheen bent. Ga je uit van het aantal lidstaten van de Verenigde Naties? Dat zijn er 193 (of 195). Of van het aantal soevereine landen? Dat zijn er 206. Wikipedia weet zoals altijd meer. Daar kom je dus niet helemaal uit. Maar gelukkig is er een belangrijke mijlpaal die precies gelijk staat aan ongeveer de helft. Een mijlpaal waar je respect, vrouwen, uitnodigingen door wereldleiders, tv-optredens etc. mee afdwingt. En die mijlpaal is honderd landen op je reisresumé. Daar is zelfs een app een club voor. Waar je dan tegen betaling lid van mag worden, met als benefit ‘bragging rights’. Ik wist dat ik die magische grens van honderd landen ergens in Afrika zou bereiken, dus ging ik het maar eens bijhouden.

Aan de voorzichtige kant

Landen die niet echt landen zijn, zoals Nagorno Karabach, en de door vreemde mogendheden bezette landen zoals Tibet, Noord-Cyprus en de Westelijke-Sahara niet meetellend, kwam ik tot de conclusie dat het eerstvolgende land dat ik ná Burkina Faso zou bezoeken mijn teller op honderd landen zou zetten. Zodoende had ik de keuze uit Ivoorkust, Ghana, Togo, Benin en Niger. Omdat Ghana moeilijk deed over het visum vielen Ivoorkust en Ghana beide af. Voor Niger moest ik teveel van de route afwijken, en dus zou de eer te beurt vallen aan Togo of Benin. Wat volgden waren weken van overleg op het hoogste niveau, want het is natuurlijk niet niks. Ik bedoel: het zal je als land maar gebeuren dat je nummer honderd bent op mijn lijst, en bovendien land nummer zesenvijftig voor de Edmobiel! Dan heb je als land ‘bragging rights’ hoor!

To go or not Togo

Uiteindelijk kwamen de Togolezen met het meeste geld over de brug. En dan kan ik wel heel principieel gaan lopen doen maar als het puntje bij het paaltje komt doe ik alles voor geld. De drank, drugs en vrouwen moeten immers ergens van betaald worden, niet dan? Dus toen ik de grens overging bij Cinkassé was het, zoals je je wel kunt voorstellen, groot feest. Vanaf nu is 25 juli, de dag dat ik voor het eerst voet zette op Togolese bodem, een nationale feestdag. De lokale presidictator heeft een decreet uitgevaardigd dat er vanaf nu op elke hoek mijn favoriete gerecht (frikandellen) moet worden verkocht, en ga zo maar door. Ik kan daarom in alle bescheidenheid zeggen: van Burkina Faso naar Togo was een kleine stap voor een Ed, maar een enorme sprong voorwaarts voor de mensheid Togolezen.