Heen en weer

Read / lees in : English

Vanuit het Spaanse Tarifa kun je Tanger in Marokko al zien liggen, het is dan ook maar een uurtje varen. Na een heeele lange aanloop, en een gedegen voorbereiding deed ik precies dat. Ik nam de ferry en voer de straat van Gibraltar over. Stond ik na elf jaar eindelijk weer op Afrikaanse bodem. Tijdens de tocht kun je al meteen je paspoort laten afstempelen en ook nog even taxfree drank inslaan. Dat laatste is niet geheel onbelangrijk aangezien Marokko en Mauritanië moslimlanden zijn. Aan één fles heb ik natuurlijk nooit genoeg tot aan Zuid-Afrika, dus ik dacht: ‘Ik ga gewoon een keer heen een weer’. Toen de douanier me even later vroeg of ik een camera drone bij me had zei ik daarom volmondig: ‘Ja natuurlijk, wat denk jij dan?’ Volgens plan werd de drone daarop in beslag genomen, want die zijn altijd verboden in landen met totalitaire regimes. Hierdoor werd ik gedwongen om binnen 45 dagen weer terug te gaan naar Spanje met het apparaat. Tenminste, als ik hem niet kwijt wilde raken. Na het weekend voer ik dus even heen en weer om de drone vanuit Spanje naar een vriend in Nederland te sturen.

Gesmeerde operatie

’s Morgens stond ik voor dag en dauw op om de ferry van negen uur te pakken. Mijn missie begon meteen al lekker. Ik was namelijk naar de ferry terminal gelopen, maar in de douanecomputer stond geregistreerd dat ik met een auto het land was binnengekomen. Dus moest ik die auto bij vertrek ook weer meenemen. Uiteindelijk geloofden ze wel dat ik alleen even heen en weer ging om drank in te slaan de drone weg te brengen (je ziet het was een perfect plan) en lieten me gaan. Maar toen ik wat later vanuit Tarifa met de bus in Algeciras aankwam ging de DHL vestiging daar net dicht om siësta te houden. Bovendien was het uitgerekend die dag vaderdag in Spanje, en dat is daar een feestdag waarop heel veel bedrijven hun deuren ’s middags sluiten. Dan maar even het postkantoor proberen. En verdomd als het niet waar is, die was nog geopend ook. Eind goed al goed. Ik kon weer terug naar Tarifa en Marokko. Maar helaas, het was ondertussen een beetje gaan waaien. En aangezien buitenlanders elke kans aangrijpen om maar niet te hoeven werken waren daarom alle ferries voor de rest van de dag afgelast. ‘Krijg het heen en weer’, dacht ik, en boekte een hotelletje voor de nacht. Kon ik nog wel mooi een laatste keer varkensvlees eten, want dat krijg ik pas weer in Guinea Bissau denk ik.