Liegen en bedriegen

Read / lees in : English

Onmiddellijk nadat we wonder boven wonder toch in Kenia waren geraakt begonnen we onverwijld met de voorbereidingen om het land – zo snel als menselijkerwijs mogelijk is – weer te verlaten. Omdat we nog één land verder naar het noorden wilden reizen – alvorens af te zakken naar de eindstreep in Kaapstad – was Ethiopië dus onze volgende bestemming. En daarvoor hadden we allebei een visum nodig. Vandaar dat we vrijdags – meteen na aankomst in Nairobi – naar de ambassade gingen zodat we onze aanvraag nog voor het weekend konden doen. We waren echter nog niet binnen of ze vroegen ons al naar de aanbevelingsbrief van onze eigen ambassade. Die hadden we niet, en onze ambassades kennende zou ik die ook niet krijgen. Alsof er überhaupt iemand is die mij zal aanbevelen. Niet geschoten is altijd mis, dus we gingen er toch maar heen. Maar de Nederlandse ambassade in Nairobi – die achter drie lagen beveiliging zit – houdt de vrijdagmiddagborrel altijd al op donderdag en is daarom op vrijdags gesloten. Er was toevallig wel een dame aanwezig die ook nog precies wist waar ik voor kwam. Desondanks moest ik van haar eerst een afspraak maken via de website. De eerstvolgende beschikbare datum was twee weken later!

Een wereld van verschil

We reden daarom maar door naar de Colombiaanse ambassade. Waar we bij de Nederlandse ambassade ons nog langs drie lagen beveiliging moesten liegen en bedriegen – in plaats van dat je op vertoon van je paspoort naar binnen mag – werden we hier met open armen én een bakkie pleur ontvangen. De consul was er niet, maar hij sprong meteen in de auto toen hij van zijn secretaresse hoorde dat we er waren. Hij typte na aankomst terstond een aanbevelingsbrief én gaf Lucía zijn visitekaartje zodat we altijd even konden bellen als er wat was. Na het weekend probeerde ik het nog maar een keer bij onze ambassade. Weer moest ik me langs de beveiliging ouwehoeren, maar de laatste schil kwam ik echt niet door zonder afspraak. Na lang aandringen kreeg ik het uiteindelijk toch voor elkaar, waarna bleek dat ze voorgedrukte formulieren hadden liggen waarin staat dat ze Nederlanders die een visum voor Ethiopië willen aanvragen niet kunnen aanbevelen. Leg die dan godverdomme gewoon bij de bewaking neer, mijn naam kan ik zelf wel invullen!!! De Engels sprekende medewerkster pakte er één van de stapel en gaf me nog een standje – omdat ik geen afspraak had gemaakt – terwijl ze het stenciltje onder het kogelvrije glas doorschoof.

Liegen en bedriegen

Nu we eindelijk de ‘aanbevelingsbrieven’ hadden konden we dan toch nog onze visums gaan aanvragen. Dat resulteerde echter in een dagelijkse gang naar de Ethiopische ambassade gedurende meer dan een week, alwaar we stelselmatig werden voorgelogen en uiteindelijk zelfs bedrogen. Er werden telkens weer nieuwe eisen aan onze aanvraag gesteld, zodat we er een dag later wéér heen moesten. Dan was de verantwoordelijke er weer niet etc. Uiteindelijk logen ze dat alles in orde was en onze aanvraag was goedgekeurd. We kregen instructies om bij een bank te betalen waarna we ze de volgende ochtend dan eindelijk zouden kunnen ophalen. Dat werd nog weer uitgesteld tot ’s middags, en ’s middags kregen we te horen dat ze tóch nog weer een nieuwe eis stelden. We kregen de visums niet mee tenzij we vliegtickets konden laten zien. Lucía ontplofte en wilde helemaal niet meer naar Ethiopië. Als ze op de ambassade al zo bedrieglijk zijn wat konden we dan in het land zelf verwachten? Ik bleef rustig gaf daarentegen niet op en ging in ons hotel achter mijn computer zitten en vroeg online twee visums aan. Betaalde die met mijn creditcard en ontving ze binnen enkele minuten al in de mail. Dat er op de site en in de visums zelf stond dat het met e-visas alleen toegestaan is om via de luchthaven van Addis Abeba het land in te komen kon me aan mijn sterretje roesten. Die restrictie kun je namelijk met photoshop vrij simpel van de documenten gummen.