Wat de boer niet kent (3)

Read / lees in : English

Nadat wij, en vooral de auto’s, heelhuids in Kameroen waren aangekomen hadden we het moeilijkste deel van de reis door west Afrika achter ons. Alan en María-José namen afscheid van me, omdat ze dachten hoopten het vanaf daar wel alleen te kunnen rooien. In alle vroegte vertrokken ze, en nadat ik een verzekering had gekocht in downtown Banyo begon ik ook aan de reis naar Yaoundé. De eerste honderdvijftig kilometer van de route was nog onverhard. Dus onderweg kwam ik al weer snel een Toyota tegen die het allemaal niet meer trok. Edje met zijn trouwe kameraad to the rescue. Met de lier trokken we hem uit de blubber, onder luid gejuich van het aanwezige publiek. Of ik die vrachtwagen er ook even uit wilde trekken. Haha, natuurlijk niet. Mercedes rijders kunnen van mij het rambam krijgen! Na vijf, verder niet zulke spannende, uren rijden bereikte ik eindelijk weer asfalt, en niet veel later een fijn hotel in Bafoussam.

Multi culi

’s Avonds nuttigde ik daar weer zo’n fantasieloze maaltijd uit de Franse keuken. Dat was eerlijk gezegd wel een beetje een tegenvaller. Culinair was Afrika tot dan toe nogal saai. Overal dezelfde smakeloze Franse troep, spaghetti of rijst met kip. Gelukkig kwam daar snel variatie in. Toen ik de volgende dag met een lifter op weg was naar Yaoundé stonden er namelijk langs de kant van de weg rattenvangers hun waren aan te prijzen. Weliswaar ook een Franse specialiteit, maar in elk geval verandering van spijs. Ik vroeg hem daarom of er in de hoofdstad restaurants waren te vinden waar ze lekkere sappige rattenbiefstuk serveren. Dat was volgens hem nog niet zo makkelijk, maar langs de route die we aflegden konden we het wel eten. Hijzelf was verzot op rat beweerde hij, het water liep hem alleen al in de mond omdat we het erover hadden.

Roadkill

En ja hoor, op een plek waar twee doorgaande wegen samen kwamen stonden tientallen eettentjes. Ieder met zijn eigen rattenspecialiteit. Ik koos voor een rattenshoarma en hij zocht uit een pan stukken rat, gekookt in een ondefinieerbare saus, uit. Mijn vers gegrilde rat vond ik eerlijk gezegd gewoon lekker. Maar wat hij naast me zat op te smikkelen zag er gewoon niet zo aantrekkelijk uit. Daarnaast stonk het alsof het in het riool was gemarineerd. Hij bewaarde het, naar eigen zeggen, lekkerste stuk voor laatst. De rattenkop. Dat moet écht lekker zijn want er bleef niets, maar dan ook helemaal niets van over. Blijkbaar een jong ratje geweest waarvan de fontanellen nog niet vergroeid waren. Alhoewel ik daar niet zeker van ben want het klonk behoorlijk knapperig. Toen ik een paar dagen later in Gabon reed werd er ook weer roadkill aangeboden. Maar daar heb ik niet van geproefd. De mensen geloven mijn verhalen nu al nauwelijks, laat staan als ik met een broodje aap verhaal kom.