Uit de goedheid van mijn hart

Read / lees in : English

Nadat ik door de politie weer in vrijheid was gesteld kon ik eindelijk gaan genieten van mijn welverdiende vakantie. Ik installeerde me in een betrekkelijk luxe hotel, met zwembad, fitness ruimte en een tuin waarin dagelijks aapjes speelden. Het strand lag op een steenworp afstand en de eerstvolgende straat was een toeristenstraatje met gogo bars, restaurantjes en Hollandsche frituur. Kortom ideaal voor een weekje zon, zee en comazuipen. Toch bleef ik het liefste binnen de hotelmuren, want zodra ik een voet buiten de deur zette begonnen mensen me om geld te vragen. Dat bedoel ik heel letterlijk, want de eerste die me elke dag lastigviel was de portier. Onbekommerd op het strand liggen of een stukje wandelen was er niet bij. Overal spraken mensen me aan alsof ze in me geïnteresseerd waren, maar binnen een minuut kwam onvermijdelijk de vraag of ik wat geld kon missen ‘uit de goedheid van mijn hart’. Een goeie psychologische truc, want niemand gaat wil er voor uitkomen dat ie geen goedheid in zijn hart heeft!

‘Ja’ heb je….

Na ruim een week pakte ik mijn hele hebben en houden weer in de auto en ging de rest van het land verkennen. Hier en daar maak je dan een tourtje, en in dit land is dat meestal een boottochtje over de Gambia rivier. Door de wol geverfd als ik ben vraag ik standaard of de genoemde exorbitante prijs inclusief alles is. Daarop zeiden ze in Gambia steevast ‘ja’, terwijl ze ‘nee’ bedoelden. Waardoor ik nauwelijks op weg vaak al werd geconfronteerd met een ‘park entrance fee’ waar niet aan te ontkomen viel. Bij terugkomst was er dan bijvoorbeeld de kapitein die nog betaald moest worden, een community tax, of iets anders. Als ik er dan op wees dat me vooraf was verteld dat alles inclusief was, én me beloofd was dat er achteraf geen geld van me gevraagd zou worden, dan bleek het steevast een misverstand. Ze vroegen me namelijk slechts een vrijwillige bijdrage ‘uit de goedheid van mijn hart’. Bij Lamin Lodge was de situatie echter behoorlijk intimiderend. Dus ik maakte dat ik weg kwam, en zei tegen de man in de parkeerplaats dat ik zijn vriend met de rasta muts 200 Dalasi (€ 3,60) had gegeven voor het parkeren. Uit de goedheid van mijn hart, maar dat spreekt voor zich.

Oost, west. Je wordt overal geflest.

Maar hoe verder richting het oosten, des te minder last je hebt van dit soort toeristen ergernissen. In ieder geval wat het bedelen betreft. Maar ook de politie, bij de ontelbare checkpoints, was er vele malen minder inhalig. Wel had ik in Kuntaur, toevallig dan, net de pech dat degene bij wie ik een boottochtje had besteld er nog maar net werkte. En hij had mij, zo bleek nadat we weer terug waren, per ongeluk een te lage prijs genoemd. Afgezien daarvan waren de mensen in dat deel van het land allemaal zeer vriendelijk én oprecht geïnteresseerd in een praatje. En dan eens niet om mij op een gegeven moment om een financiële bijdrage te vragen, maar omdat ze echt belangstelling hadden voor de goedheid van mijn hart.