De grote trom slaan

Read / lees in : English

Burundi en Rwanda waren een tijd lang Belgische koloniën, dus we vreesden het ergste. Ongegrond gelukkig want Burundi bleek in tegenstelling tot haar vroegere kolonisator wél over een goed onderhouden wegennet te beschikken. Aan de andere kant is de politiek er dan weer wel net zo’n grote puinhoop als bij onze zuiderburen. Onder andere omdat de Belgen de Tutsi minderheid bevoordeelde door ze zo ongeveer alle hoge posities in het land te laten bekleden. Na de onafhankelijkheid leidde dit regelmatig tot staatsgrepen en etnisch geweld tussen de Hutu’s en de Tutsi’s. Die spanningen zijn nog steeds merkbaar zoals wij ondervonden toen we de voormalige hoofdstad Bujumbura, op de oever van het Tanganyikameer, bezochten. In februari van dit jaar is de functie van hoofdstad verplaatst naar Gitega, vroeger de zetel van de koning. Volgens sommigen omdat de president zich niet meer veilig voelde in het door de oppositie gedomineerde Bujumbura. Wij vonden zelf ook dat er een grimmige sfeer hing, met name omdat de stad vergeven is van zwaar bewapende militairen die al op tilt sloegen toen ik een foto van een standbeeld in het onafhankelijkheidspark maakte!

Bezienswaardigheden

Maar het Hutu en Tutsi verhaal komt nog wel uitgebreider aan bod wanneer ik over Rwanda schrijf. We kwamen er ook al snel achter dat er niet bijster veel toeristische attracties zijn in Burundi. En aangezien brandstof in dit straatarme land, net als in Zimbabwe, moeilijk te krijgen is konden we sowieso niet zomaar het hele land rond toeren. We kozen daarom uiteindelijk drie plekken uit die we zouden vereren met een bezoekje. Ten eerste het Nationaal Park Rusizi vlakbij Bujumbura, om Gustave te zoeken. Ten tweede de bron van de Nijl in Rutovo, en als laatste de wereldberoemde drummers van Gishora. Wereldberoemd ook al had ik zelf nog nooit eerder van die trommelaars gehoord. Rusizi was niet heel interessant omdat we er geen beesten zagen die we nog nooit eerder hadden gezien. De oorsprong van de Nijl was wel aardig omdat we nu kunnen zeggen dat we gezien hebben waar die machtige rivier begint, én omdat de gids ter plekke zo’n enorm leuke man was. Maar om nou te zeggen dat we op dat moment blij waren dat we naar Burundi waren gekomen zou een overstatement zijn.

Gishora drummers

Onze laatste stop in het land was de spiksplinternieuwe hoofddorp hoofdstad Gitega, populatie dertigduizend. Waar behalve een huiskamermuseum helemaal niks te zien of te beleven is, maar dat wel als uitvalsbasis kan dienen om de Gishora drummers te bezoeken. Na enig zoeken vonden we de plek waar we die hun ding doen. Iemand ving ons op, vroeg of we de drummers wilden zien, en noemde de prijs. Die bedroeg omgerekend iets meer dan honderd dollar, maar aangezien wij ons geld op de zwarte markt hadden gewisseld was onze dollar overal een daalder waard. Vervolgens haalde hij een trommel tevoorschijn en begon daarop te slaan. Ik dacht eerst dat dat het dan was, maar het bleek dat iedereen op het land aan het werk was en dus letterlijk opgetrommeld werd. Wat volgde was een spectaculaire ritmische show van bijna een uur die we voor geen goud hadden willen missen. Wat een energie en een aanstekelijk plezier hebben die mensen. Nou ja oordeel zelf, er is weer een filmpje!