Geen brug te ver

Read / lees in : English

Helaas, we moesten het mooie Bhutan alweer verlaten. Een land met extreem mooie landschappen, een supervriendelijke bevolking die grotendeels in klederdracht rondloopt, prachtige en vaak hilarische sagen en mythen en eeuwenoude dzongs. Daarnaast geweldige natuur met prachtige vogels, een geitkoe, donderdraken en rode panda’s. En alhoewel ze de economie meten in hoe gelukkig iedereen is, is het wel een duur land, je betaalt namelijk verplicht per persoon per dag een behoorlijke smak geld. Gelukkig was het laagseizoen en had ik mijn eigen auto bij me waardoor ik een flinke korting kreeg. Maar in de reissom zit gelukkig wel alles inbegrepen: een gids, prima hotels, alle maaltijden, entreegelden en vervoer. Maar als je ooit de kans hebt dit land te bezoeken, wat ik je aanraad, neem dan geen chauffeur. Het is namelijk geweldig om over een smalle, extreem bochtige weg, hoog door de bergen te rijden langs diepe afgronden zonder vangrail met tegemoetkomende vrachtwagens en hier en daar kans op vallende steentjes.

Maar goed, we zijn dus weer terug in India, en hier was het ook meteen weer feest. Zoals altijd stuurde Google Maps ons via de allerkortste route waardoor we een flink stuk afsneden via een sluiproute van twaalf kilometer. De eerste vier kilometer ging nog wel, maar toen werd de weg snel smaller. Vervolgens was er een houten brug die er niet al te stevig uitzag maar ons gewicht incl. Lucía’s koffers prima kon dragen. Een kilometertje verder was er weer een bruggetje en die wiebelde al behoorlijk heen en weer onder ons gewicht, daardoor had ik al niet meer zoveel trek om om te keren. Hopende dat dat de laatste was kwamen we er een kilometer of twee verder helaas weer één tegen, maar die zag er gelukkig behoorlijk stevig uit. Echter toen we er bijna overheen waren zag ik rechts een enorm gat in het brugdek waar mijn voorwiel zeker in vast zou komen te zitten, en dus week ik snel uit naar links. Toen zakte alleen mijn linkerachterwiel door het vermolmde brugdek heen, maar met een flinke dot gas schoten we alsnog het vaste land weer op. Teruggaan was nu helemaal geen optie meer en we moesten nog vijf kilometer tot de grote weg, dat lijkt dan ineens wel heel erg ver weg. Gelukkig waren er geen houten bruggen meer, maar we trokken nog wel een hoop bekijks bij de hindernissen die nog volgden. Inmiddels zijn we in Darjeeling, een paar dagen uitrusten van de schrik bekomen en dan verlaten we India voorgoed. In Nepal schijn je namelijk ook mooi te kunnen autorijden heb ik gehoord.