De vlag van het volgende land op mijn route, Marokko.
Na een uurtje varen vanuit Tarifa in Spanje kon ik mijn eerste foto maken van Tangiers.
Vanuit mijn kamer in Hotel Continental keek ik uit over de medina van Tangiers.
Uiteraard ging ik ook een stukje wandelen door de eeuwenoude medina.
De gebouwen zijn allemaal nogal dicht op elkaar gebouwd, dat was (denk ik onbedoeld) een voordeel als de stad verdedigd moest worden.
Volledig bedekt en dan nog bang zijn dat je op een foto komt.
Links een typisch arabische deuropening, helaas konden ze er alleen een rechthoekige deur bij krijgen.
De medina (wat stad betekent) wordt over het algemeen beschermd door stads- of kasteelmuren. Dat deel noemt men Kasba.
In de hele medina vond ik zegge en schrijven één (1) terrasje.
Altijd een paar meter achter papa blijven lopen.
Een handbeschilderd plafond voor de ingang van een moskee.
Sommige straatjes zijn vrolijk blauw geschilderd.
Dit is de graftombe van Ibn Batouta, een soort EdVerVanZijnBed uit de 14de eeuw. Hij bezocht toen 44 landen in 29 jaar.
Een typisch tafereeltje. Je ziet ze overal, ambulante handelaren.
Het 'Plein 9 April 1947', op die datum hield Mohammed V ergens een toespraak over de onafhankelijkheid van Marokko.
Ik vond het plein de beste plek om mensen te kijken.
Zoals deze man in de typische Maghreb djellaba. Die dingen lijken nog het meest op een pyama of badjas.
Uitzicht op de medina.
Als je je afvraagt waar al die verroeste lampen vandaan komen.
De moskee Mohammed V, genaamd naar de eerste koning van Marokko.
De kanonnen op de Avenue Pasteur zijn nog altijd op Spanje gericht.
Marktkoopmannen zijn de hele dag in de weer om hun waren zo mooi mogelijk op te stapelen.
De stadsmuren van de Rue du Portugal, via de ingang links kom je bij het.......
.....American Legation. Het allereerste Amerikaanse overheidsgebouw buiten de Verenigde Staten zelf.
Het gebouw is 140 jaar in gebruik geweest als consulaat.
Tegenwoordig is het een museum, maar erg interessant is de collectie niet.
Het gebouw daarentegen is wel mooi en perfect gerestaureerd.
Ik had het wel gezien in Tangiers, en ging op pad naar Fez.
Iemand bood me nog hooibalen aan voor weinig. Waren van een vrachtwagen gevallen zei die.
Het landschap tussen Tangiers en Fez was anders en mooier dan ik had verwacht. Heel groen en glooiend.
In de medina in Fez heb je dit soort hokjes op een meter hoog in de muur. Met daarin een winkeltje of een ambachtsmannetje.
De steegjes zijn nog smaller dan in Tangiers, en dus kunnen ze alleen bevoorraden met ezels of paarden.
Het is een beetje opgedeeld in secties, dus alle groenteboeren naast elkaar enzovoorts.
Tussen de winkeltjes in overal ingangen van madrassas (koranscholen) en/of moskeeën.
Voor je het weet ben je verdwaald.
Dit is de Bab (poort) R'cif die toegang geeft tot het vrij nieuwe Place R'Cif.
Net als de groentenboeren hebben ook de koperboeren een eigen wijkje in de medina.
Daar slaan ze cimbalen net zolang totdat het pannen zijn.
Bij de moskee werd er druk geoefend voor een nieuw bestaan in Europa.
Buiten de muren bij de Bab Guissa poort ligt dit kerkhof, les Tombeaux des Mérinides.
Overal op deze heuvel drogen de leerlooiers de gelooide huiden.
Ik vond Fez niet veel aan, dus ging ik snel naar Rabat. Mijn Riad (=hotel) lag in de Sale Medina, ten noorden van de rivier Bouregreg en het centrum van Rabat.
Deze medina werd ook beschermd door stadsmuren, met o.a. deze toegangspoort: Bab Mrissa.
Het is wel een gezellige wijk, niet zo toeristisch. Dus geen last van opdringerige verkopers etc.
Mensen in Marokko gaan vaak wel helemaal over de flos als je gewoon een foto van de straat maakt en zij toevallig in beeld zijn.
Je ziet op mijn platen dan ook mensen steevast wegkijken van de camera.
Ik trof zelfs nog een echte waterverkoper (de meesten lopen alleen rond voor een foto tegen betaling).
Vanaf het dakterras van mijn hotelletje zag ik in de verte het graf van Mo 5.
Een dag later ging ik er maar eens kijken.
Dit is de Hassan toren, het moest de hoogste minaret ter wereld worden, maar toen Hassan de pijp uit ging stopten ze met bouwen.
Naast de hoogste minaret, had ook de moskee die erbij zou komen de grootste van de wereld moeten worden.
Maar dat is dus allemaal mislukt, en nu heb je een halve toren en deze pilaren.
Bij de ingang van het mausoleum kwam ik dit stel tegen dat graag even wilde poseren met de erewacht.
Hier ligt Mo de vijfde met in de hoeken twee zonen Hassan en Abdallah. Rechtsboven in de hoek zit normaal iemand uit de koran voor te lezen.
Overal rondom het terrein stonden deze dingen, geen idee waar ze voor zijn.
Niet veel verderop ligt dit Chellah complex uit de Romeinse tijd.
Via dit pad door de tuinen......
....belandt je in het forum.
Het grappige aan deze ruïnes is dat je gewoon overal op mag klimmen.
Dit is het mausoleum van Abu Al-Hassan.
De minaret is uit de 13de eeuw, maar doet al vele jaren dienst als ooievaarsnest.
Er wonen tientallen ooievaars in de ruïnes.
En die bewijzen de hele dag door dat je prima op 1 poot kunt staan.
Papa en mama houden hun hart vast terwijl junior zijn eerste vlucht maakt.
Via de achterkant van het mausoleum van Abu Al-Hassan liep ik weer naar de ingang/uitgang.
Dit bouwwerk is door de moslims gebouwd, in de 13de eeuw.
Het centrum van Rabat kon ik natuurlijk ook niet overslaan. Dit is de ingang van de Kasba van de Oudaya's.
Binnen de kasba zijn alle huizen blauw/wit geschilderd.
Hebben ze afgekeken van de mensen in Chefchaouen.
Tegenover de kasba is een bazaar met de gebruikelijke meuk, tapijtjes, koperen potten en pannen, lederwaren etc.
Met de roeiboot keerde ik weer terug naar de noordelijke oever van de Bouregreg rivier.
Hier liggen wilniet en kanniet.
's Avonds op het dakterras genoot ik van de zonsondergang en mijn allereerste Marokkaanse biertje. Een Flag.
Vanuit Rabat reed ik door naar Casablanca met dit schiereilandje waar het mausoleum van Sidi Abderrahmane is gevestigd.
In Casablanca vindt je ook deze spiksplinternieuwe Hassan II moskee uit 1993.
Aan de buitenkant veel mooie details zoals dit mozaïek.
Of het binnen net zo mooi is weet bijna niemand, want in Marokko mogen niet-moslims geen moskee betreden.
De minaret van deze moskee is de hoogste minaret ter wereld, 210 meter.
Zo'n moskee maakt hongerig, dus ging ik naar Rick's café.
Helaas lijkt het noch binnen noch buiten op het beroemde café uit de film 'Casablanca'.
Met een volle buik reed ik door een labyrint van poortjes naar de rechtbank.
Dit is hem dan, de Mahkama du Pacha. Dat betekent: 'De rechtbank van Pacha', wie dat dan ook moge zijn.
Je zou het niet zeggen, maar dit is dus het interieur van de Mahkama du Pacha rechtbank.
Het gebouw is in 1952 opgeleverd, maar ook dat zou je niet zeggen als je kijkt naar de versieringen etc.
Alhoewel de rechtbank gewoon in gebruik is merkte ik daar niks van. Wellicht omdat het een vrijdag was.
Morokko lijkt wel een beetje op Noord-Korea, ook overal foto's van het staatshoofd.
Ik wandelde nog wat door de omgeving, het was immers lekker rustig vanwege het vrijdagmiddaggebed.
Rondom de rechtbank ligt een bazaar, de prettigste die ik in Marokko ben tegengekomen.
Ik ben gek op art-deco, dus ik moest deze bioscoop even zien. Ik wilde eigenlijk ook een film kijken, maar de tijden kwamen me helaas niet uit.
Om de hoek ligt de kalverstraat van Casablanca, de Boulevard Mohammed V.
Eindelijk een straat met winkels met een ander productaanbod.
Vlakbij ligt dit plein met de originele naam Mohammed V plein.
Op weg naar mijn volgende rustplaats, Marrakesh, doemt het Atlas gebergte al snel op aan de horizon.
Een geinig detail in Marrokko vond ik de GSM masten die ook dienst doen als palmboom.
De rue Bab Ahmar die toegang geeft tot het (gebied rond het) koninklijk paleis.
In de nauwe straatjes rond het koninklijk paleis is een hoop bedrijvigheid.
De belangrijkste trekpleister in Marrakesh is dit Djemaa el Fna plein. Met rechts een hele bups kraampjes met goedkoop eten.
Daarnaast lopen er een reeks mannen met dieren, zoals deze KIA-fan, waar je tegen betaling mee op de foto kan.
Of bijvoorbeeld met deze levensgevaarlijke slangen.
Ik stond op een dak te fotograferen, want op straatniveau wordt je non-stop lastig gevallen. Helemaal als je foto's staat te maken.
Aan de westzijde van het plein staat de Koutoubia Moskee. De 4 globes bovenop de minaret zouden volgens een legende van goud zijn.
Op weg naar de leerlooierswijk, overal Crazy Boys.
Geen lekker werk dat leerlooien.
Het ruft er ook enorm, maar dat went want dat is niet alleen bij de leerlooiers.
Ik had het wel gehad met de zgn. koningssteden. Tijd voor spanning, avontuur en mooie landschappen.
Dus ik reed via 'de gevaarlijkste weg van de wereld' naar Ouarzazate.
Onderweg passeerde ik talloze stoffige dorpjes.
De wegen waren van uitstekende kwaliteit en erg leuk om te rijden.
Hier sta ik zo ongeveer op het hoogste punt van de bergpas, in de buurt van Taddart Oufella.
Maar vlak na Tizi N'Tichka ging ik van de N9 af. Dat was toch een beetje een te grote en makkelijke weg.
Deze vallei was bovendien erg mooi vanwege de contrasterende kleuren.
Met overal de dorpjes tegen de helling aan, en de landbouw op de oevers van het stroompje.
Dit gebied heet de Ounila Valley.
De route komt uiteindelijk bij Ait-Benhaddou weer uit bij de N9 tussen Marrakesh en Ouarzazate.
Ik had deze lifter meegenomen, maar hij bleek uiteindelijk een hondsbrutale bietser.
Gelukkig vond ie de vele stops om even een foto te maken niet erg.
Dit is dan Aït-Ben-Haddou, een middeleeuwse vestingstad. Helemaal bovenop staat de graansilo, het best verdedigde gebouw, want het meest kostbaar.
In Ouarzazate, mijn doel voor die dag, bevinden zicht de Atlas filmstudios.
Hier zijn veel films opgenomen. Deze boot is gebruikt in Asterix en Obelix.
Deze set is gebruikt in de Scorcese film Kundun.
Deze straatjes komen in verschillende films voor, zoals Gladiator, The Passion of the Christ, etc.
Grappig om in de sets te lopen van films waar je van hebt genoten.
Veel sets voor films die zich in Egypte afspelen. Maar voor iedere film moet vaak toch alles weer opnieuw geschilderd worden, of andere aanpassingen.
Game of Thrones fans moeten deze set kennen.
Cleopatra, of een Asterix en Obelix (of allebei) is hier opgenomen. Ik heb hier inmiddels ook mijn eerste scene gedraaid.
Een paar kilometer naar het zuiden vindt je deze Fint Oase.
Dus ik dacht, daar ga ik eens even lekker doorheen rausen met de auto.
Op de terugweg nam ik een paar hele gezellige lifters mee.
Mustafa was met zijn brommer gevallen, gelukkig kon ik hem helpen door met mijn moker alles wat krom was weer recht te slaan.
Ik reed verder over de N10 richting het oosten waar de Dadès canyon zich bevindt.
Ik reed door totdat ik een hotelletje vond met een terras met dit uitzicht.
De volgende ochtend begon ik aan de rit door de Dadès Canyon.
De rotsformaties werden gaandeweg mooier en hoger.
Langzamerhand ging de vallei over in een canyon.
Ongelofelijk dat dit gebied ooit een zeebodem was en we dus naar versteend koraal zitten te kijken.
De weg werd steeds leuker, en de vele motoren op de weg bevestigden dat.
Het eerste deel van mijn route liep vanaf Boumalne Dades naar Agoudal.
Helaas zijn de bergen niet geheel waterpas aangelegd.
Omdat het asfalt in dit dorpje ophield dacht ik dat het Agoudal was, en ik dus halverwege zou zijn.
Dat schoot lekker op dacht ik, dus alle tijd om her en der fotootjes te maken.
De uitzichten waren inmiddels om van te smullen.
Af en toe was er een tegenligger, en ik had telkens de 'pech' om aan de dalkant van de weg te rijden.
Ik kwam op een gegeven moment zelfs een stel in een camper tegen (niet afgebeeld).
Je ziet, Aprilletje zoet heeft nog weleens een witte hoed. Vooral hier.
Het laatste stukje dacht ik.
Reed ik zelfs nog verkeerd, want ik zat ineens in de rivierbedding terwijl de weg langs die huisjes loopt.
Maar toen ik in Agoudal aankwam dacht ik dat dat het eindpunt was, maar dat was dus pas Agoudal op de helft van mijn route.
Het was inmiddels al een uur of vier, maar de tweede helft van Agoudal naar Tinghir is geasfalteerd.
Dus ik kon nog steeds rustig de tijd nemen voor fotootjes.
De belangrijkste inkomstenbron voor de mensen uit deze regio is overigens rozewater.
Via het snelle asfalt kwam ik toch nog mooi op tijd aan in Tinghir, waar ik vrienden werd met deze Mustafa.
De volgende dag weer was ik alweer vroeg op pad richting Merzouga.
Onderweg door de woestijn.....
.....met zijn typische flora.
Het uitzicht vanuit mijn hotel op de zandduinen van Merzouga.
Op deze foto zie je duidelijk de drie kleuren zand.
Deze toeristen hadden een tour door de duinen per kameel geregeld.
Het schijnt dat hier diep onder de grond enorm veel water zit.
In ons hotel was in elk geval aan water geen gebrek, alhoewel het wel ijskoud was. Brrr.
Het centrum van Merzouga met de toegangspoort tot de hoogste duin in het gebied.
Ik besloot tegen beter weten in om die hoogste duin te voet te bedwingen.
Dat is dus een kwestie van twee stappen omhoog, één naar beneden.
Maar vanaf de top heb je wel een fenomenaal uitzicht.
Zoals altijd was ik weer eens een roepende in de woestijn: 'Hup Twente'.
Ik ging maar weer eens op huus an.
De beroemde cirkelloper kever.
Een cliché beeld, een Marokkaan die vast zit.
Later op de dag deed ik nog een buggy tour door de duinen. Ik moest achter mijn gids aanrijden, maar ik was hem al snel kwijt.
Gelukkig vond ik hem weer, zodat hij een fotootje van me kon maken.
Wel lullig, anderen gingen met een kameel. Lekker rustig en stil. Totdat wij langs kwamen rausen.
1001 nacht tafereeltje.
Ongelofelijk hoeveel bandensporen, zeker als je bedenkt dat het vaak waait en de sporen dus weer worden gewist.
Ook nog even samen met de gids op de foto. Op de achtergrond zie je Algerije.
Even slikken en rechtdoor steil van de duin af. Mijn hart bonkte in mijn keel.
Ik was nogal verbaast toen ik zag dat het blijkbaar ook gewoon met de auto kan.
Een dag later scheurde ik naar Zagora.
Onderweg nam ik deze man mee, nog nooit iemand in de auto gehad die zo blij en dankbaar was voor een lift.
Ik pikte het spoor weer op van Lange Frans en Sigrid te Napel over de gevaarlijkste weg van Marokko.
Niks gevaarlijks aan, gewoon een geasfalteerde B-weg.
Ook deze man had een lift nodig.
Het laatste stuk terug naar Marrakesh. Ik moest dus het Atlas gebergte weer over.
Wederom geweldige landschappen en lekkere bochtige wegen.
Vanuit Marrakesh via Agadir (de eerste stad waar ik niet 1 foto heb gemaakt) reed ik door naar de westelijke sahara.
Halverwege bleek dat Dakhla een walhalla is voor kiters. Helaas moest ik opschieten omdat mijn visum voor Mauritanië al ingegaan was.
Ik geloof dat iedereen die overland door Afrika reist een foto maakt bij dit bordje. Ik ken in elk geval al 4 anderen.
Het laatste stukje naar de grens. Goed oppassen dat je niet van de weg afraakt want.....
......langs de hele grens met Mauritanië liggen mijnen.
English