Tijd voor actie

Read / lees in : English

Na een paar maanden van voornamelijk historische gebouwen, ruïnes en landschappen te hebben gefotografeerd bezocht en een weekje bij de buren was het langzamerhand tijd voor wat onvervalste actie. Tijd voor extreme sporten dus. Daarvoor ging ik eerst naar Ulqin in Montenegro om te kitesurfen. Mijn instructeur uit Vietnam, die daar tijdelijk les gaf, was helaas net weg zodat ik van zijn kameraad Philip les kreeg. Ik was in 2011 in Perú begonnen met de lessen en toentertijd tot het punt gekomen waarbij ik me door de kite uit het water kon laten trekken en een meter of twee kon surfen alvorens in het water te vallen. In 2014 lukte het me in Vietnam om na een opfriscursus weer precies tot dat niveau te komen. En nu, drieënhalf jaar later, kan ik vol trots melden dat ik na een paar lessen wederom in staat ben om een meter of twee te kitesurfen. Het gaat me dus bepaald niet van een leien dakje zoals jullie van mij gewend zijn. Maar als ik nog een jaar of tien blijf reizen dan moet het uiteindelijk lukken om die sport onder de knie te krijgen. Ik hou jullie hier op de hoogte.

America first

Ik wilde de lessen liever doorzetten maar ik moest weer verder, mijn vriend Hagan uit de Verenigde Staten kwam namelijk op bezoek. Nadat ik hem had opgehaald van het vliegveld in Podgorica raceten we naar Kotor. Hij wilde de oude ommuurde stad zien en ik hoopte daar een andere vriend even te kunnen zien. Maar helaas, we kwamen net te laat. We zagen nog net hoe Ramon in zijn superjacht de haven verliet. Dat bracht ons wel op het idee om ook een stukje te gaan varen, maar dan in het noorden op de Tara rivier. Raften had ik ook al meer dan een jaar niet gedaan, maar dat verleer je gelukkig niet. Of beter gezegd, de mensen in de andere boten nat spatten met je peddel verleer je niet. Het varen zelf is toch meer een zaak van de kapitein. Hoe dan ook, het water bleef ons aantrekken. Snel naar Mostar in Bosnië dus, voor mijn gevaarlijkste stunt tot nu toe. Maar daarover de volgende keer meer……