De Pamir Highway, makkelijk zat

Read / lees in : English

Van 1931 tot 1934 waren de Russen druk met het asfalteren van dat gedeelte van de beroemde zijderoute dat door Oezbekistan, Tadzjikistan en Kirgizië loopt,  de Pamir Highway. Sindsdien is er, aan het wegdek te oordelen, niets meer aan gedaan waardoor de term ‘highway‘ vooral slaat op het aantal meters boven zeeniveau van deze beroemde route. Door de grote hoogte reden we hartje zomer zelfs nog door de sneeuw toen we ’s werelds hoogstgelegen grenspost passeerden op 4280 meter. Desalniettemin vonden wij het verder allemaal nog wel meevallen. Toen we na twee dagen rijden vanaf Sary Mogol al halverwege de route naar Dushanbe, in Khorong, waren besloten we daarom om maar weer 180 km terug te gaan en de afslag van de Pamir Highway naar de Wakhan vallei te nemen. We hoopten maar dat het terrein daar wel tiefus moeilijk zou zijn. Waarvoor hadden we ons anders op het ergste voorbereid door de wagen af te laden met water, rantsoenen en onze kampeerspullen. Bovendien hadden we óók nog beun de haas onze vierwieler technisch laten voorbereiden op wereldoorlog III. Je ken niet weten hé?

De Wakhan vallei

Aangezien de Panj rivier, die door de Wakhan vallei stroomt, tegelijkertijd dienst doet als de grens met Afghanistan hoopten we natuurlijk ook nog wat pure heroïne Taliban te vinden, om daar de 4×4 functie van onze heilige koe eens flink op los te laten. Maar helaas, het zat weer eens niet mee.

Wel was het een prachtige rit langs de rivier/grens over een in de bergflank uitgehouwen karrespoor met de hele weg uitzicht op Afghanistan en het Hindu Kush gebergte. Al rijdend viel het ons op dat in Tadzjikistan de mensen niet bepaald rijk zijn, maar aan de overkant van de rivier (met zo te zien een nog veel gavere = uitdagender weg) klotst het geld waarschijnlijk ook niet bepaald tegen de plinten. Dat kan natuurlijk ook komen omdat ze in dit soort hutjes helegaar geen plinten hebben.

Waterdragers

Enniewee, het viel zoals gezegd helaas allemaal nog wel mee, waardoor we onze survival kit nauwelijks hoefden aan te aanspreken. Dat laatste kwam de vele fanatieke fietsers, voor wie de Pamir Highway een natte droom is, dan wel weer mooi uit. Het was namelijk de hele week snikheet, de route was iets zwaarderder dan de meesten hadden vermoedt en maar weinig waterverkooppunten te bekennen. Persoonlijk had ik trouwens nooit gedacht dat we nog eens dienst zouden doen als waterdragers in de Tour de Tadzjikistan. Dus lang verhaal kort, het was weer eens een week vol verassingen.