De trein naar het oosten

Read / lees in : English

Ik wist eigenlijk niks van Mauritanië, behalve dan dat ze er een enorm breed zandstrand hebben. Maar dan écht heel breed. Daarnaast is het volgens ons ministerie van buitenlandse zaken levensgevaarlijk in deze zandbak. Terroristen achter elke zandkorrel. Mijn plan was aanvankelijk dan ook om in zo min mogelijk tijd, dicht langs de kust, door Mauritanië heen te jakkeren. Totdat ik op Youtube filmpjes, zoals deze, zag van de ijzererts trein die vanuit de kustplaats Nouadhibou naar de mijn in Zouérat, in het oosten van het land, rijdt. Diep in de Sahara in het levensgevaarlijke rode gebied op de BZ kaart. En ja dat lees je goed, ze mijnen hier nog ouderwets metaal in plaats van Bitcoin. Het grote voordeel van de trein is dat je gratis en voor niets mee mag in de laadbakken, terwijl dat in Nederland al 73 jaar niet meer mag. Krenterig én suïcidaal als ik ben besloot ik daarom om met de trein naar Choum te rijden, en van daaruit met de bus verder te gaan naar Atar: De poort tot de Sahara.

De NS is zo slecht nog niet

De trein zou om drie uur ’s middags vertrekken. Dus ik stond, lekker naïef, om een uur of twee al te wachten zodat ik zeker zou zijn van een plekje in deze slechts twee kilometer lange trein. Geen minuut te vroeg zo bleek, want om middernacht vertrokken we al. Omdat het inmiddels dus al donker was kroop ik en mijn wagongenoot meteen in onze slaapzakken, die we in de dikke laag ijzererts poeder hadden uitgerold. Ik hoorde een oorverdovend metalig geraas, gevolgd door een keiharde knal en een woeste schok die door onze wagon heenging. Dus ik dacht dat er een trein bovenop ons geknald was. Helaas was dat niet zo. Het bleek er namelijk gewoon bij te horen, en het fenomeen zou ons daarom de hele nacht uit onze slaap houden. Door de speling tussen de wagons, de wet van de traagheid en de grote hoeveelheid wagons beweegt het hele gebeuren bij remmen, optrekken en hoogteverschillen als een harmonica in en uit elkaar. Met iedere keer dat lawaai en die schokgolf als gevolg. Door de rij- en normale wind, die er in de woestijn altijd schijnt te zijn, wervelde het zand en het ijzererts poeder non-stop door onze laadbak waardoor we ons noodgedwongen als mummies in onze slaapzakken wikkelden én onze monden afdekten. Het hielp allemaal geen fluit want na een slapeloze nacht kwamen we aan met wit zwart poeder in onze neuzen, oren, kiezen, haren. Ja, zelfs daar waar de felle woestijnzon nooit schijnt.

Nederlanders in den vreemde

Na aankomst in Choum nam ik afscheid van mijn wagongenoot, die naar het eindpunt van de trein moest, en stapte in één van de busjes die al klaar stonden om iedereen verder te brengen. Ik had me verder eigenlijk helemaal niet voorbereid. Ik wist alleen dat er een Nederlander is die een accommodatie runt in Atar, genaamd ‘Bab Sahara‘. Dus ik gaf dat maar door als bestemming aan de chauffeur. Behalve dat ik zo snel mogelijk wilde douchen wilde ik enorm graag weten wat iemand beweegt om in een stoffig stadje midden in de Sahara te gaan wonen. Met een Duitse vrouw nog wel. Toen ik aankwam zag ik Just, de eigenaar, niet, maar zijn personeel wees me een boven verwachting comfortabele en schone kamer. Zonder tijd te verspillen sprong ik onder de douche, waar het water dat van me af stroomde zo zwart als roet in het putje verdween. Éénmaal weer schoon vond ik Just zittend in de schaduw met een bordje spaghetti. We kletsten wat, maar waarom hij en zijn inmiddels overleden vrouw juist hier waren neergestreken bleef vaag. Dat gaf niks, ik was allang blij dat ik even Nederlands kon lullen. Bovendien kwam ik er na de siësta achter dat Just ter plekke overheerlijk bier brouwt. Hoe gelukkig kun je je voelen na een douche, een dutje en een ijskoud potje bier? Het antwoord op die vraag weet je pas als je eerst in Mauritanië de ijzererts trein naar het oosten hebt genomen. Aanrader!