Kale kip

Read / lees in : English

Doordat ik de afgelopen jaren door het veilige Azië ben gereisd, waar de mensen nagenoeg zonder uitzondering aardig, behulpzaam en te vertrouwen waren, heb ik gaandeweg mijn schild laten zakken. Vaak informeer ik niet eens meer naar de prijs van iets, er op vertrouwend dat me een eerlijk bedrag in rekening wordt gebracht. Ook ga ik vrijwel zonder uitzondering in op uitnodigingen en stap ik zonder twee keer na te denken bij wildvreemden in de auto. Die houding moet ik denk ik snel laten varen nu ik inmiddels in Turkije ben. Een aantal keren probeerden ze me teveel in rekening te brengen, maar dat is nog tot daar aan toe. Dat noemen wij reizigers de ‘white man tax’. Maar toen ik een avondje ging stappen in Istanboel probeerden ze me in een peperdure val te lokken.

Stappen met mijn vrienden

Ik kwam in de buurt van het Taksim plein in gesprek met twee knapen uit Ankara, die een weekendje in Istanboel waren omdat er in Ankara niet veel te beleven is. Aardige lui en we konden flink met elkaar lachen. Dus toen ze na een paar biertjes voorstelden naar een disco te gaan ging ik uiteraard akkoord. We stapten in een taxi en onderweg begon ik me al wel af te vragen waar we helemaal heen gingen aangezien het een behoorlijk lange rit was. Eenmaal aangekomen gingen we een tent binnen en werd me al wel duidelijk dat het niet helemaal snor zat. Het was zo’n tent waar schaarsgeklede Russische ‘dames’ op een podium lusteloos staan te dansen. Voor de zekerheid appte ik mijn vrienden in Nederland alvast mijn gps locatie en verder maakte ik me niet zoveel zorgen. Als ik de stad in ga om te stappen en drinken neem ik namelijk nooit bankpassen en slechts een bescheiden bedrag aan cash mee. Al snel werden er een paar dames aan onze tafel uitgenodigd door mijn nieuwe ‘vrienden’ en die begonnen in een werkelijk indrukwekkend tempo limonade uit champagneflessen te drinken.

Op een presenteerblaadje

Na pak hem beet anderhalf uur vonden ze waarschijnlijk dat de rekening wel genoeg was opgelopen en kreeg ik hem op een presenteerblaadje aangereikt. Waarop ik begon te lachen. Nogal verbaasd vroegen ze me waarom ik zo lachte. ‘Ik moet lachen omdat jullie denken dat ik geld bij me heb’, zei ik. Ze wilden ruim 500 euro van me hebben, en ik had hooguit 100 bij me. Ik vertelde dat ik 3 biertjes had gedronken en dat ik bereid was 25 euro per biertje te betalen zodat ik nog net genoeg geld voor de taxi over zou houden. Daarop begonnen ze me te intimideren, ik zat ingeklemd tussen twee stevige knapen maar ik was niet onder de indruk en gaf geen krimp. Ik zei de baas van het stel: ‘Ik denk dat er niks anders voor je op zit dan me te vermoorden, maar dat levert je helaas ook geen geld op.’ Zo bleef het een tijdje doorgaan, zij eisten geld, ik zei dat ik dat niet had. Dus op een gegeven moment zeg ik: ‘Dat gaat nog wel een tijdje duren zo, kan ik dan misschien nog een pilsje krijgen?’ Toen zag ik in zijn gezicht wat ik al talloze keren bij corrupte agenten heb gezien. Die blik waaruit blijkt dat het besef dat het geld er niet gaat komen is ingezakt. Hij kon er zelfs nog wel om lachen ook. ‘You real mafia’, zei hij nog terwijl ik de deur uit liep en bij mezelf dacht: ‘Toch niet duur voor een avondje uit en een stoer verhaal.’