Na aankomst in Tasjkent gingen we direct naar de grote bazaar, de Chorsu Market.
In Oezbekistan kun je namelijk niet pinnen waardoor je veel dollars mee moet nemen die je hier kunt omwisselen voor Som.
Met pakken geld keerden we terug naar ons hotel.
Duizend dollar leverde ons 6,3 miljoen op. In briefjes van 1000 Som.
Wonder boven wonder lukte het om al dat geld te tellen na het drinken van een pilsje met 11% alc.
Met de zakken vol cash gingen we vervolgens op pad om de toerist uit te hangen. Wel jammer dat je in de metro geen foto's mag maken.
Vlak naast de bazaar vindt je deze Ko'kaldosh Madrasassa.
Een paar dagen voor we arriveerden was de geliefde president overleden, dus hingen overal de vlaggen halfstok.
Deze man was o.a. verantwoordelijk voor de vormgeving van de hoofdstad. Deze nationale bibliotheek bijv. staat er dankzij zijn decreet.
Een klein stukje verderop staat het Amir Timur museum.
Amir, was een Turkse Mongool die het rijk van Dzjengis Khan wel even zou herstellen.
Kijk hier heb je hem, met op de achtergrond het immer gesloten congres gebouw.
We wandelden rustig verder richting het gebouw van de senaat.
Vlak voor de senaat ligt het onafhankelijkheidsplein (Mustakillik Plein) met dit monument. De boog der goede en nobele aspiraties.
Bovenop een paar ooievaars die, zal je net zien, juist wegvliegen.
De secret service wachtte ons al op bij de senaat.
Evanals de erewacht, wij als buitenlandse afgevaardigden kwamen namelijk afscheid nemen van dé Islam.
Hij was overigens al dood en begraven (in Samarkhand), maar dat we even voor zijn foto bogen werd erg gewaardeerd.
Dit is het onafhankelijkheidsmonument (de wereldbol met alleen Oezbekistan), aan de voet het monument van de blije moeder.
Een kleine honderd meter verderop zit niet zo'n blije moeder. Zij gedenkt de 400.000 Oezbeekse soldaten die vielen in de tweede wereldoorlog.
We pakten vervolgens onze helikopter en vlogen naar de Khazrati Imam Moskee.
Achter de moskee uiteraard een madrassa (koranschool)
Maar tegenwoordig zitten er geen studenten meer, maar alleen souvenirwinkeltjes.
Het is een heel complex van moskeeën, mausoleums en madrassas.
Ze zeggen dat ze hier haren hebben van Mo, de profeet.
En alsof dat niet genoeg is ook nog eens een keer de oudste koran ter wereld (8ste eeuw na Christus).
We vlogen weer verder, het drukke verkeer ontwijkend, naar de Rooms Katholieke Kerk.
De kerk ziet eruit alsof ie uit Gotham City is gehaald.
Ook van binnen vond ik hem mooier dan de meeste kerken die ik heb gezien.
Prachtig ook dat de katholieken in Oezbekistan hun liefde voor kinderen niet onder stoelen of banken hoeven te steken. Alle schaamte voorbij.
Daarna was het tijd voor een versnapering, je bent alleen langer geld aan het tellen dan van je drankje aan het genieten.
Dit is de Minor Moskee, met belastinggeld gebouwd in 2014.
In tegenstelling tot alle andere moskeeën is deze niet gebouwd van bakstenen maar van marmer. Belastinggeld nietwaar.
Voor we de stad verlieten reden we nog even langs de, komtie: Kathedraal van de Ontslapenis van de Moeder Gods.
Onderweg naar Samarkhand kwamen we zowaar nog een stel ooievaars tegen.
Maar die moesten er snel vandoor. Zeker nog een paar baby's afleveren.
Éénmaal in Samarkhand bezochten we eerst de belangrijkste attractie: Het Registan.
Met aan de linkerkant de Ulug Bek Madrassa (meer over Ulug Bek verderop in de rapportage).
In het midden staat de Tilli Kari Madrassa.
En rechts, tegenover de Ulug Bek Madrassa hebben ze de Sher Dor Madrassa.
Tilla Kari (links) betekent: overdekt met goud.
Dit is de binnenplaats van die Tilla Kari Madrassa.
Als enige van de drie madrassa's hier heeft deze ook een moskee.
Binnen zagen we eindelijk waarom de naam "overdekt met goud betekent". Het plafond is overigens een tromp de l'oeil, het is namelijk plat maar lijkt een koepel.
We liepen er weer uit richting de Ulug Bek Madrassa.....
....alle drie zijn ze de afgelopen jaren flink gerestaureerd. De mozaïeken zien er weer uit als nieuw.
Daarna staken we de Registan over naar de Sher Dor (dat betekent versierd met tijgers) madrassa.
Van de drie het uitbundigst gedecoreerde gebouw.
Genoeg gezien, we liepen weer verder richting de overige bezienswaardigheden in de Tasjkentstraat (Ulitsa Tashkentskaya).
Dan kom je eerst langs de oude Chorsu Bazaar (chorsu betekend kruispunt of zoiets).
Dit beeld en zijn broer stellen waarschijnlijk de Kaspische Tijger voor, een uitgestorven soort.
Even verderop kwamen we het Bibi Khanym mausoleum tegen.
Er tegenover staat, heel toepasselijk, de Bibi Khanym moskee.
Veel van decoraties zijn feitelijk letters, meestal zijn dat welbekende teksten als 'Allahu Akbar'.
Ik fotografeerde nog even de hoofdingang achter ons terwijl we verder sjouwden......
.....richting Sha-i-Zinda, langs de Hazrat-Hizr moskee die je hier in de verte ziet.
Dit is het Shah-i-Zinda complex.
Het is een verzameling mauloseums waar de boven ons gestelden werden begraven.
De naam Shah-i-Zinda betekend 'Tombe van de levende Koning', volgens mij een contradictie in terminus.
Één van de tombes is van Qusam ibn-Abbas, een neef van de profeet Mohammed.
Dit zijn zo ongeveer de rijkst gedecoreerde gebouwen in de moslimwereld.
Een dag later liepen we vanaf de Registan de andere kant op.
Daar staat namelijk het mausoleum van Amir Timur.
Wederom met een indrukwekkend versierde ingang.
Gur-E-Amir heet dit complex dat Amir Timur liet bouwen voor zijn nageslacht, maar waar hij uiteindelijk zelf ook terecht kwam.
Hij had voor zichzelf eigenlijk een mausoleum gebouwd in Shakhrizabz waar hij was geboren.
Ongelofelijk mooi versierd van binnen, als dit je smaak is natuurlijk.
De grafsteen van jade werd ooit gestolen door Nadir Shah uit Perzië (Iran), maar snel terug gebracht toen zijn zoon ziek werd (waarna deze weer genas).
Dit is het Rukhobod mausoleum, het oudste bewaard gebleven gebouw in Samarkhand.
Dit is dan Ulugbek (van de madrassa in het Registan), een wiskundige en astronoom.
Hij bouwde één van de eerste observatoriums ter wereld in 1420, je ziet hem hier (tenminste het deel dat boven de grond uitsteekt).
Onze laatste stop in Samarkhand, het graf van Sint Daniël (links op de heuvel) en de waterfontein in het kapelletje rechts.
Na zijn dood bleef Sint Daniël gewoon doorgroeien, vandaar de lange kist. Nadat Amir Timur zijn botten in Syrië had gestolen en hier neergelegd ontstond ook de helend water bron buiten.
We bezochten ook nog Shakhrisabz, waar Amir Timur dus is geboren.
Dit is het enige dat over is gebleven van zijn zomerpaleis het Ak-Saray.
Het was ooit het mooiste gebouw in Oezbekistan en had een vernuftig systeem waarbij water door het gebouw stroomde om het koel te houden in de zomer.
Dit is de Kok-Gumbaz moskee, de twee kleinere koepels zijn wederom mausoleums.
En dit is dan de crypte die Amir Timur voor zichzelf had gebouwd maar waar hij dus niet schijnt te liggen. Dus wat deze kist hier doet weet bijna niemand.
Dit is één van de belangrijkste export producten van Oezbekistan: katoen.
Onderweg naar Bukhara zagen we overal de mensen katoen plukken.
Oezebeken zijn namelijk verplicht om onbezoldigd elk jaar katoen te plukken. Dat is om het land vooruit te helpen, maar een groot deel van de opbrengst verdwijnt in de zakken van......
En geloof het of niet, maar van de opslagplekken van al dat katoen mocht ik eigenlijk geen foto van maken.
Na aankomst in Bukhara cirkelden we even in de helikopter over de stad om ons te oriënteren.
Dit deel van het oude centrum heeft Lyabi-Hauz, dat is Tadzjieks voor "rondom de vijver".
Dit is de Kalon Minaret, erachter de Kalon Moskee en rechts(onder) ervan de Mir-i-Arab madrassa.
Dit fort noemen ze de Ark, het oudste bouwwerk in Bukhara. Het stamt uit de 5de eeuw en was tot 1920 in gebruik.
's Avonds zaten we vaak op een terras rond de Lyabi-Hauz. De gebouwen eromheen, zoals deze Nadir Divanbegi Madrassa, worden mooi uitgelicht.
Aan de andere kant van de vijver staat deze Nadir Divanbegi Khanaka. Een gebouw voor ceremonies en debatten.
Naast Moskeeën, Mausoleums en Madrassas zijn Bazaars de andere toeristische attracties. Zoals deze Taki-Sarrafon Bazaar.
Deze, de Taki-Zargaron Bazaar, is iets beroemder, maar ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord.
De Mir-i-Arab Madrassa.
De prachtige baksteencomposities van de Kalon Minaret, 47 meter hoog en aardbevingbestendig gebouwd!
De bijbehorende Kalon Moskee, groot genoeg voor 10.000 man.
Mir-i-Arab was een Jemeniet die hier dus een Madrassa bouwde. Hij ligt hier ook begraven, samen met Ubaidullah Khan.
Elke Bazaar had vroeger zijn eigen specialiteit, naar deze Taki-Zargaron Bazaar ging je voor juwelen.
De ingang van de Abdul Aziz Khan Madrassa.
De ooievaars hadden geen mooier plekje kunnen uitkiezen.
Effe lunsje.
We hadden er weer een drukke dag opzitten.
De dag erna ook weer een vol programma, met eerst een bezoek aan de Ark.
Dit is heel handig, boze geesten kunnen namelijk niet de hoek om. Dus met zo'n muurtje hou je ze buiten de deur.
Tegenover de Ark staat deze Bolo-Hauz moskee zodat de Emir lekker dicht bij huis kon bidden.
Elke pilaar heeft een uniek motief.
We hadden de manager van ons hotel uitgenodigd voor een potje voetbal.
Een potje tussen FC Bukhara en Qizilqum Zarafshon.
Nummer 12 was er gelukkig ook weer bij, maar is het shirt nu wit met blauw of blauw met wit?
Nadat iedereen een minuut stil was geweest, voor de veel te vroeg overleden president, kon het spektakel beginnen.
Het was al snel spannend met kansen over en weer.
Helaas miste Amanov hier jammerlijk.
Maar uiteindelijk wonnen 'we' toch met een mooie 2-0.
Toen we de volgende dag weer wat rondvlogen zagen we ineens de Chor Minar.
Snel landden we voor een foto, want de Chor Minar (4 minaretten) staat op de cover van de Lonely Planet die we al maanden met ons meedroegen.
Dit is Hoja Nasruddin, enorm bekend in de moslimwereld om zijn grappige anecdotes met een moraal. en.wikipedia.org/wiki/Nasreddin
We liepen weer terug naar ons hotel, via deze Taki-Sarrafon Bazaar. Vroeger gespecialiseerd in geldwisselaars.
Voor we vertrokken richting Khiva namen we nog een kijkje in het zomerpaleis van Emir Alim Khan.
Een nogal kitsch optrekje dat de Emir samen met de Russen heeft gebouwd.
Ons laatste bezoekje in Bukhara brachten wij aan een park met het Chashma-Ayub Mausoleum......
......en het architectonische hoogstandje uit de 9de eeuw: het Mausoleum van Ismail Somoni (zie mijn foto's van Tadzjikistan als je wil weten wie dat is).
Onderweg door de eindeloze woestijn in Oezbekistan zagen we regelmatig deze uit riet opgetrokken ruitjespatronen. Wie weet waar dit voor dient?
Onze op 1 na laatste stop in Oezbekistan was Khiva.
Op de voorgrond met het groene dak zie je het Pahlavon Mahmud Mausoleum met erachter de Islom-Hoja Minaret.
Het gehele oude centrum is feitelijk één grote verzameling Moskeeën, Madrassas en minaretten.
De beroemde westelijke toegangspoort met links de Khuna Ark (fort).
De Mohammed Rakhim Khan Madrassa.
Deze man, Muhammad ibn Musa al-Khwarizmi heeft o.a. de decimale punt en algebra uitgevonden.
Links van hem liepen we door de westelijke toegangspoort de oude centrum in.
De Kalta Minor Minaret, die nooit is afgebouwd maar zo hoog had moeten worden dat je vanaf de top Bukhara had kunnen zien (450 km verderop).
Rechts de ingang van het fort, de Khuna Ark.
De straatjes zijn overdag afgeladen met souvenir verkopers, maar 's avonds na zessen kun je hier een kanon afschieten.
Nogmaals het Pahlavon Mahmud Mausoleum.
Het gebouwtje links hoort volgens mij bij de Islom-Hoja Madrassa.
Dit is dan die Islom-Hoja Madrassa, gebouwd in 1910. Tegenwoordig zit er een handwerk museum in.
Deze Ilsom-Hoja Minaret is ook in 1910 gebouwd.
Je kunt de Islom-Hoja Minaret zelfs beklimmen, als je niet te groot bent dat is.
De volgende keer pakken we toch maar weer de heli.
Links zie je dat er ook nog gewone huizen zijn naast de bezienswaardigheden en hotelletjes.
Pahlavon Mahmud was een poëet, filosoof en legendarische worstelaar. Interessante combi als je het mij vraagt.
De zuidelijke toegangspoort.
De stadsmuren behoeven nog wat restauratie, maar de koeien kunnen er iig lekker grazen.
Zo wonen de mensen hier, let op de gasleidingen boven de woningen.
De Allakuli Khan Madrassa.
De Oostelijke Toegangspoort.
Dezelfde Oostelijke Toegangspoort.
Op de achtergrond zie je de Kutlimurodinik Madrassa (spreek dat maar eens uit zonder je tong te breken).
Vanaf het terras van het Khorem Art Restaurant met een koud pilsje zag het er allemaal nog mooier uit.
De muren van het Tosh-Hovli Paleis.
Er schijnen 150 kamers te zijn en 9 binnenplaatsen.
Prachtige plafonnetjes hebben ze die we herkenden van de foto in de Lonely Planet.
Het paleis en de inventaris stamt uit de periode rond 1840.
Dit is het enige gebouw waarvan ik de naam niet kan achterhalen. Het zal wel een Madrassa zijn (of een moskee).
We liepen weer terug richting de Westelijke Toegangspoort.
Ook dit straatje puilt uit van de prullaria verkopers.
Maar wij hadden meer trek in een biertje met een zonsondergang.
Als dit geen 1001 nacht gevoel oproept dan weet ik het ook niet meer.
Na zonsondergang lichten alle Madrassa's, Moskeeën etc. groen op.
We gingen op weg naar onze laatste halte in Oezbekistan.
Het vissersdorpje Moynaq aan de oevers van de..........
....... Aral zee.
Tenminste, vroeger lag het dorp op de oever van de Aral zee.
Tegenwoordig is het strand zo'n 200 kilometer breed.
In plaats van samen zwemmen stoeien de kinderen hier tegenwoordig met elkaar.
Nadat de Russen de rivieren die uitmondden in de Aral Zee omleidden ten behoeven van irrigatieprojecten is het oppervlak van het meer drastisch afgenomen.
De schepen die her en der vastliepen hebben ze hierheen gesleept.
Oud en krakkemikkig, de schepen zijn trouwens ook niet meer in al te beste conditie.
In 2007 was er nog maar 10% van de Aral Zee over.
De regio was vroeger welvarend dankzij de visserij.
Nu komt er af en toe een toerist om deze bizarre foto's te maken. Dat levert alleen niet zoveel op......
....want er is geen hotel in het plaatsje dus net als iederen peerden wij hem ook weer toen we de foto's hadden.
Op weg naar Nukus (grensovergang met Turkmenistan) kwamen we echt midden in de woestijn dit (waarschijnlijk) mausoleum nog tegen.
English