Het volgende hoofdstuk van mijn reis speelde zich zoals je aan deze vlag ziet af in Rwanda.
Wij reden van Burundi zo Kigali, de hoofdstad van Rwanda in. Hier het stadhuis met een standbeeld van de burgermeester ervoor. :-D
We leerden al snel meer over de genocide die in Rwanda plaatshad in 1994.
De Belgische blauwhelmen die de vicepresident beschermden werden samen met haar afgeslacht nadat de president al uit de lucht was geschoten.
Ze hielden nog lang stand, maar uiteindelijk dolven ze toch het onderspit. Elke pilaar heeft een inkerving voor elk jaar dat ze leefden.
Vervolgens togen wij naar het Genocide Museum. Hier zijn een hoop slachtoffers begraven, hun namen staan op deze muur. Je ziet dat hele families in één keer zijn uitgemoord.
Rondom het museum zijn allerlei tuinen aangelegd. Waarbij alles wat je ziet een symboolfunctie heeft, met als terugkerend thema: eenheid van de bevolking.
En uiteraard een documentatiecentrum, alhoewel ik begreep dat de archieven inmiddels online te raadplegen zijn.
Vanuit het documentatiecentrum liepen we via de tuin dan als laatste het museum zelf in.
In het museum leerden we dat het verschil tussen Hutu's en Tutsi's was gebaseerd op het aantal koeien dat ze hadden. Later verzon men daar fysieke kenmerken bij.
Een kunstwerk, iets met licht aan het eind van de trap als ik me goed herinner.
Een ander kunstwerk, hierin worden de gruweldaden uitgebeeld.
Aan sommige schedels is te zien dat er nogal primitieve werktuigen werden gebruikt om de Tutsi's af te maken.
En boven de uitgang hing nog dit gezellige werkje.
Terwijl we 's avonds in het restaurant op de bovenste verdieping van ons hotel nog stil waren van het museum konden we toch nog een beetje genieten van de zonsondergang.
Op weg naar de voormalige hoofdstad Butare viel ons weer op wat een goede wegen de overal in Rwanda hebben. De genocideplegers moesten o.a. aan de wegen werken als straf.
Dit is de African Tulip, die bomen staan echt overal.
Vlakbij Butare namen we een kijkje in het paleis van de koning.
Tenminste, zo woonde de koningen vroegah.
Dit was bijvoorbeeld 'where the magic happens'. Met aan het hoofdeinde altijd kruiken met bier.
Binnen de compund was er altijd een hut voor het melkmeisje, het hebben van (veel) melk was een teken van rijkdom. Mensen moesten uiteraard melk aan de koning betalen.
Het zijn wel stevige hutten zoals je kan zien aan de manier waarop ze in elkaar geflanst zijn.
In latere tijden koos de koninklijke familie toch voor een ander type onderkomen.
De laatste koning kon er tot 1961 van genieten, toen werd het koningshuis afgeschaft en vlak daarna werd Rwanda onafhankelijk.
We reden weer terug naar Butare door het land van de duizend heuvels.
In de richting van Congo zie je dat de heuvels steeds hoger worden.
In Butare bezochten we het nationale museum, waarvan de daken een verwijzing schijnen te zijn naar de bijnaam van het land 'Mille Colines'.
De typische koeien van deze regio met hun superhoorns worden bij de ingang geëerd.
Rondom het museum ligt een prachtige tuin...
....met prachtige bloemen....
...die bewoont wordt door een familie vervet apen....
...die de tuin met zijn smakelijke planten erg waarderen en...
...die zoals je ziet een treffende gelijkenis tonen met ondergetekende...
.....wij namen afscheid en gingen maar eens het museum in.
We mochten binnen geen foto's maken, maar deze foto van hoe de koning vroeger werd vervoerd zette ik toch even op de foto.
De laatste bezienswaardigheid in Butare is deze door de Belgen gebouwde kathedraal.
De binnenkant van de Onze Vrouwe van de Wijsheid kathedraal.
Terwijl we richting Murambi reden zagen we onderweg gevangen hun schuld aan de maatschappij terug betalen.
Onderweg genoten we wederom van het prachtige landschap.
Het blijft altijd weer verbazend met hoeveel gemak Afrikanen spullen op hun hoofd balancerend vervoeren.
Het museum in Murambi waar de Tutsi's naartoe gelokt waren tijdens de genocide. Daar zouden ze veilig zijn....
....maar zodra ze in grote getale op die heuvel waren werden ze medogenloos afgeslacht. Deze gebouwen liggen vol met lijken.
Gelukkig kwamen uiteindelijk de Fransen de Tutsi's redden.
We reden verder richting het Nationaal Park Nyungwe. Hoe verder naar het westen hoe meer thee er op de heuvels wordt verbouwd.
De weg door het park stond vol met soldaten, én met deze L'Hoëstmeerkatten.
Een apensoort die alleen in deze grensregio van Congo, Rwanda, Burundi en Oeganda voorkomt.
Ze leven in groepen met alleen vrouwen die vaak familie zijn, en de mannetjes blijven een weken bij een groep voordat ze weer op zoek gaan naar vers vlees.
We maakten een wandelingetje door het Nyungwe park, waarbij we het Kivu meer voor het eerst zagen.
Ook zagen we voor het eerst, en waarschijnlijk voor het laatst, een Rwenzori Turaco. Een vogel die je ook alleen in deze regio aantreft.
De Canadeze hebben hier hangbruggen gebouwd, voor een zogenaamde Canopy Walk.
LucÃa is daar niet zo'n fan van, maar deed het toch maar mooi.
Het mooie is dus dat je de bomen eens van bovenaf kan bekijken, zonder in een CO2 brakend vliegtuig te stappen.
En op ooghoogte kunt komen met het favoriete voedsel van de apen in het bos.
Het bos is verder behoorlijk ondoordringbaar en lastig terrein.
Vervolgens ging het ook nog regenen ook.....
....dus wij bleven maar niet in het bos kamperen en reden door naar het Ishara Beach hotel aan het Kivu meer.
We bleven er niet lang want er moesten in Congo zijn.
Prachtige landschappen rond dit op zeven na grootste meer van Afrika, al dit water gaat vervolgens naar het Tanganyika meer.
In Gisenyi konden we vanuit onze hotelkamer genieten van dit uitzicht voor én na ons bezoek aan Congo.
English