Het eerste dat me opviel in Skopje, de hoofdstad van Macedonië, waren de Engelse dubbeldekkers.
Ik heb al heel wat kerken gezien, maar het ontwerp van deze Sint Clement van Ohrid was toch weer nieuw voor me.
Wat een gezellig standbeeld, ik zou de tweede van links weleens kunnen zijn.
Iets verder op staat de publiekstrekker, dit gigantische standbeeld van Alexander de Grote.
Vanuit het plein op weg naar het huis van Moeder Theresa vind je dit standbeeld dat zomaar een Indische goeroe of armoedzaaier zou kunnen voorstellen.
Dit is het dan dat Mother Theresa Memorial House, gebouwd op de plek waar ze ooit is gedoopt.
Rondom het plein met Alexander de Grote zijn nogal wat bombastische gebouwen neergezet.
Zoals dit Archelologische Museum op de oever van de Vardar rivier.
Dit is de Stone Bridge die het Alexander de Grote plein met de oude bazaar verbindt. Het is een icoon van de stad en terug te vinden in o.a. het stadswapen.
Roma kinderen die de kost verdienen met de verkoop van wet wipes terwijl hun ouders vanaf een afstandje toekijken.
Als je naar de bazaar loopt kom je langs dit standbeeld van Philippus de Tweede, vader van Alexander de Grote én Cleopatra.
Alexander veroverde een gebied van Macedonië tot aan Noord-West India. Hij is nimmer verslagen en wordt daarom als succesvolste militaire leider ooit gezien.
Aan de zuidkant van het plein bevindt zich de Macedonia Gate, de zoveelste Arc de Triumph die ik heb gezien.
En daarna kom je in het Žena Borec Park met allerlei oorlogs monumenten.
Zoals deze poging tot een soort van Brandenburder Tor op de achtergrond.
De Goce Delcev brug, met links de Customs Administration en daarachter de citadel van Skopje.
Het fort uit de 6de eeuw is na de aardbeving van 1963 weer opnieuw gebouwd.
In het Museum of Macedonian Struggle mochten we alleen een foto maken van de onafhankelijkheidsverklaring uit 1991.
Ik heb 's avonds ook nog een keer een rondje gemaakt, dan ziet de Stone Bridge er zo uit.
En ook het museum en de ministeries worden leuk uitgelicht.
Zie Alexander eens shinen.
Samen met Ryan, een aussie die ik leerde kennen, ging ik naar de Matka kloof.
In deze door een stuwdam op peil gehouden canyon kun je kayakken.
Maar wij gingen net als deze mensen gemotoriseerd.
Het eindpunt is een grot met vleermuizen die op je kop schijten en dit spiegelende vijvertje.
Maar de omgeving is prachtig zoals je ziet.
Dit is dan Ryan die al backpackend Europa aan het 'doen' was.
Op de terugweg gingen we plankgas zodat de kayakkers tenminste lekker op onze golven konden deinen.
Vanuit Skopje reed ik door dit landschap richting het meer van Ohrid.
Ik vond een appartementje in het oude centrum met zijn smalle straatjes.
Waar ik om de hoek van Zlaten Dab kon genieten terwijl ik uitkeek over het meer.
Het haventje van Ohrid.
Er zijn een paar schippers die ooit in Nederland hebben gewoond en nog steeds verliefd zijn.
De winkelstraat voor de toeristen.
's Avonds bij zonsondergang is het goed toeven in 1 van de vele restaurantjes aan de waterkant.
Maar daarvoor was ik niet naar Ohrid gekomen, ik was daar omdat Marcel en zijn gezin daar vakantie vierden.
Maar spelen met Edwin is zo vermoeiend dat je het nauwelijks vakantie kunt noemen.
Het uitzicht vanuit de hotelkamer van Marcel c.s.
Dus daar moesten we even voor poseren, v.l.n.r. Marcel, Niels, Daan, Marieke en ik zegt de gek.
De hele dag in het zwembad houdt niemand vol, dus gingen we oude stenen bekijken in Ohrid.
Ohrid had ooit 365 kerken (1 voor elke dag van het jaar). Ik heb foto's van allemaal, zet je schrap.
Naast de kerken stikt het van de pittoreske straatjes.
Uitzicht vanuit het kasteel van Ohrid over het oude centrum en het haventje.
Het meer, die witte stip aan de overkant is het hotel van een paar foto's geleden.
De Sint Clement kerk, een splinternieuwe constructie overigens. Wel gebouwd op eeuwenoude funderingen van voorgaande kerken en moskeeën.
Een trip naar Macedonië is natuurlijk niet compleet zonder een bezoek aan dit Sveti Naum Klooster.
Het lag tot begin vorige eeuw in Albanië, maar Koning Zog gaf dit lapje grond aan Joegoslavië.
Dus dit is tegenwoordig een Macedonische pauw.
Één van onze laatste wapenfeiten: een tochtje met een roeiboot.
We gingen natuurlijk niet zelf roeien, dat lieten we over aan de expert. Die doet dat een keer of 10 per dag.
Het water van het meer komt uit deze kreek.
Het water komt uit een meer dat hoger gelegen is in Albanië. Het sijpelt onder de grond door en komt dan hier omhoog borrelen.
Onderweg zagen we veel van deze vogeltjes.
Dit was het eindpunt van de tocht.
Noodgedwongen gingen we dus maar weer terug.
Op naar de grand finale van ons samenzijn en bezoek aan dit mooie land.
Dit is het Bay of Bones museum, het heet zo omdat in het water gigantische hoeveelheden botten van dieren zijn gevonden.
En ze hebben uitgevogeld dat hier heel lang geleden een dorpje op palen stond, Dat hebben ze dus maar zo goed mogelijk nagebouwd.
English