Raiders of the lost Ark

Read / lees in : English

Vanuit de Omo vallei, met zijn tribale stammen die zo in een National Geographic aflevering zouden kunnen, reden we via Addis Abeba naar het noorden van Ethiopië. Onderweg waande ik mij weer in India, overal reden dezelfde tuktuks (alleen blauwe in plaats van gele) en voertuigen van het merk Tata. Nou dan weet je het wel. Het mooie is wel dat sinds onze tijd in India mijn auto zo vol met krassen en deuken zit, dat ééntje meer of minder me al een hele tijd niet meer boeit. Prachtig om de idioten iedere keer weer verbaasd te zien kijken wanneer ze me afsneden, geen voorrang verleenden of van de weg probeerden te drukken en ik ongeveer zero fucks gaf. Het was wel zaak om na elke aanrijding snel door te rijden, want voor je het weet verzamelt er zich een menigte met AK47’s die, net als in het westen tegenwoordig gebruikelijk is, de witte blanke man overal de schuld van geeft.

Klüge Leute

Wat ik, en jij waarschijnlijk ook niet, wist is dat Ethiopië een belangrijke rol speelde in de geschiedenis van het gristelijke geloof. Zo kwam één van de drie wijzen die op de geboorte van Jezus afkwamen, uit Aksum in het noorden van dit land. En werd de Ark van het Verbond – waar Indiana Jones zo naarstig naar zocht op de verkeerde plek – eeuwenlang bewaard op een eiland in het Tana meer. Wij reden daarom via dat Tana meer en Gondor, door filmische landschappen, naar Aksum. Waar de Ark tegenwoordig wordt bewaard. Althans dat beweren ze, maar vrouwen mogen de kerk sowieso al niet in, en het gebouw waar de Ark in staat mag alleen door één enkele priester worden betreden. We moeten die man dus maar op zijn woord geloven dat het ding er echt staat. Onverrichter zake reden we dus maar weer verder. We bezochten het even verderop gelegen Debre Damo klooster, waar je via een achttien meter lang touw in moet klimmen. Het noordelijkste punt van onze tour door Ethiopië.

Ed op zijn retour

Toen we daar wegreden realiseerde ik mij dat op dat moment de laatste etappe van mijn reis om de wereld was begonnen. Vanaf die plek zouden we namelijk elke dag een stukje dichter bij Kaapstad, het beoogde eindpunt van de reis, komen. Dat werd ook wel een keer tijd want ik heb er al een behoorlijke tijd genoeg van zoals je weet. Maar eerst moesten we nog via de Abuna Yemata Guh kerk, die hoog in een berg is uitgehouwen, en waarvoor je om die reden ook al een acrobaat moet zijn om er in te komen. Daarna ging het langzaam als altijd richting het topstuk in de collectie kerken van Ethiopië: Lalibela. Lalibela is een beetje zoals Petra in Jordanië of Ajanta/Ellora in India, maar dan uitgevoerd door iemand met twee linkerhanden. Na ons rondje in het noorden lasten we een paar broodnodige  dagen rust in Addis Abeba in. Maar, en dat zul je altijd zien, ik ben ergens nog niet weg of de pleuris breekt er uit. Daar waren we weer mooi klaar mee, zaten we namelijk  ineens dagenlang zonder internet. De hel.