Hoera, 8 jaar oud

Read / lees in : English

En alweer is er een jaar voorbijgevlogen. Waar blijft de tijd? Nou, om die vraag te beantwoorden pak ik de cijfertjes er weer even bij. Zoals inmiddels traditie is op Ed ver van zijn bed, sinds ik vertrok op tweede kerstdag 2010. Krijgen we toch een beetje een idee waar ik al die tijd nú weer aan verprutst heb. Om te beginnen heb ik behoorlijk veel tijd in de auto doorgebracht. Echt snel rijden zit er namelijk niet in hier in Afrika, en er staan toch maar mooi een dikke 30.000 kilometers meer op de teller dan een jaar geleden. Daarnaast heb ik nog een keer heel milieubewust de trein genomen, maar die 400 kilometer kostten me zowat een heel etmaal van mijn leven. Dus jammer voor de ijsbeertjes, maar daar begin ik niet meer aan. Dan is een vliegtuig toch mooi een stuk vervuilender sneller, 52.000 kilometer reisde ik op die manier in nog geen drie etmalen. En eigenlijk alleen maar omdat ik delen van mijn kerstvideo in Azië en Zuid-Amerika wilde opnemen. Al met al heb ik in 2018 zo wel een record aantal landen kunnen bezoeken. Niet minder dan 28 stuks, waardoor ik met gemak door de magische grens van 100 bezochte landen knalde.

Ups and downs

Overal waar ik kwam haalde ik hem mijn camera te voorschijn, waardoor ik er weer 9.795 foto’s bij heb. Het is niet te becijferen, maar het maken en verwerken van al die foto’s kost zeeën van tijd, geloof dat maar. Daar komt dan nog de tijd bij die ik nodig had om de 35 verhaaltjes uit mijn duim te zuigen op te schrijven, waarmee jij ook weer de nodige uurtjes hebt om gekregen. Waar ik voor het eerst, sinds ik aan deze reis begon, ook een significante hoeveelheid uren in moest stoppen waren de vele visum aanvragen en drugscontroles. Wat een gezeik is dat zeg! Het was mede daarom het moeilijkste jaar tot nu toe, West-Afrika doe je niet voor de lol zal ik maar zeggen. Maar er waren dit jaar gelukkig ook vele hoogtepunten, zoals de genoemde treinreis en de trip door de Sahara met Sidi, raggen met een quad in de duinen van Merzouga, raften op de Zambezi, parachutespringen in Swakopmund, off-road rijden in Nigeria, een verjaardag in Kuala Lumpur, kamelenraces in Qatar en niet te vergeten knokken met de wouten in Senegal. Maar vooral de dag dat ik Lucía kon ophalen van het vliegveld in Lusaka had ik was natuurlijk het hoogste hoogtepunt. Kortom, het is nog een wonder dat het allemaal in één jaar paste. Dat neemt niet weg dat we nu samen zullen proberen om er komend jaar nog een tandje bovenop te doen. Uitrusten doen we wel als we zo oud zijn als onze vrienden. Wij wensen iedereen, maar jou in het bijzonder, een 2019 propvol met hoogtepunten.